Δημοσιεύθηκε στην ΚΟΝΤΡΑ, Σάββατο 30 Ιουλίου 2016
Εβδομαδιαία εφημερίδα στον χώρο της εξωκοινοβουλευτικής κομμουνιστικής αριστεράς
Όταν ο αρχηγός ενός κόμματος που κυβερνά φλέγεται για να προωθήσει μια αναθεώρηση του συντάγματος, χαμηλώνει τους τόνους, ακολουθεί με ευλάβεια τις προβλεπόμενες διαδικασίες (αποκλειστικά κοινοβουλευτικές) και προσπαθεί να βρει κοινό τόπο με τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Γιατί χωρίς τη δική τους συναίνεση αναθεώρηση δε γίνεται. Για να γίνει αναθεώρηση απαιτούνται ψηφοφορίες σε δύο διαδοχικές βουλευτικές περιόδους. Στην πρώτη (προαναθεωρητική Βουλή) ορίζονται τα άρθρα του συντάγματος που θα αναθεωρηθούν και στη δεύτερη (αναθεωρητική Βουλή) ορίζεται το περιεχόμενο της αναθεώρησης για το κάθε ένα απ’ αυτά τα άρθρα. Απαιτούνται, δε, 151 ψήφοι στη μία Βουλή και 180 στην άλλη (αδιακρίτως χρονολογικής σειράς).
Είναι δεδομένο, λοιπόν, ιδιαίτερα με το σημερινό κατακερματισμό των αστικών πολιτικών δυνάμεων, ότι πρέπει να βρεθούν συναινέσεις μεταξύ περισσότερων των δύο κομμάτων για να γίνει πράξη η συνταγματική αναθεώρηση. Μπορεί, ας πούμε, η σημερινή πλειοψηφία των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ (153 βουλευτές) να ορίσει τα προς αναθεώρηση άρθρα του συντάγματος χωρίς τη συναίνεση των υπόλοιπων κομμάτων. Στην πράξη, θα έχει κάνει μια τρύπα στο νερό, γιατί τα άλλα κόμματα θα μουλαρώσουν εξαιτίας του παραγκωνισμού τους και δεν πρόκειται να υπερψηφίσουν στην επόμενη Βουλή. Οπότε, η αναθεώρηση ή θα ακυρωθεί τελείως ή θα περιοριστεί σε μερικά πράγματα που εκ των υστέρων θα καθορίσουν τα κόμματα της σημερινής αντιπολίτευσης. Αν υποθέσουμε ότι και στην επόμενη Βουλή θα υπάρχει η σημερινή κομματική διάταξη και δε θα έχουν αντιστραφεί οι όροι μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ (και όχι μόνο).
Τι έκανε ο Τσίπρας; Το ακριβώς αντίθετο απ’ αυτό που θα υπαγόρευε η σωφροσύνη ενός πολιτικού ηγέτη που επιθυμεί διακαώς να κάνει μια συνταγματική αναθεώρηση και ξέρει ότι χωρίς την αντιπολίτευση δεν μπορεί να το πετύχει. Στόλισε το προαύλιο της Βουλής με τα κομματικά χρώματα και έδωσε ένα one man show, εμφανιζόμενος ο ίδιος ως νέος Χαρίλαος Τρικούπης και νέος Ελευθέριος Βενιζέλος αντάμα. Εμφανίστηκε ως ο μέγας επαναστάτης του αστικού κόσμου, που μόνο μ’ αυτές τις ιστορικές μορφές του ελληνικού αστισμού μπορεί να συγκριθεί.
Δε δίστασε να αναφωνήσει, κλείνοντας την ομιλία του: «Για πρώτη φορά η Δημοκρατία στην εξουσία». Πέρα από το γλωσσικό βαρβαρισμό, που θυμίζει Γιωργάκη Παπανδρέου, το βλακώδες αυτό σλόγκαν προκαλεί τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, που κυβέρνησαν επί δεκαετίες και έκαναν συνταγματικές αναθεωρήσεις, καθώς ισχυρίζεται ότι μέχρι τώρα δεν υπήρχε δημοκρατία και αυτή ανέτειλε για πρώτη φορά με την ανάδειξη στην εξουσία του ΣΥΡΙΖΑ, χέρι-χέρι με το ακροδεξιό μόρφωμα του Καμμένου.
Φρόντισε, δηλαδή, να βάλει από την αρχή «απέναντί» του τα κόμματα της αντιπολίτευσης, οι ηγέτες των οποίων (ιδιαίτερα ο πρωθυπουργίσιμος Μητσοτάκης) δε θα πήγαιναν να γίνουν «γλάστρες» σε μια κομματική εκδήλωση του ΣΥΡΙΖΑ με μοναδικό ομιλητή τον Τσίπρα. «Αν πραγματικά ο κ. Τσίπρας ήθελε ένα νέο Σύνταγμα σε μια νέα Ελλάδα θα έπρεπε να αποδεχθεί την πρόταση του Κυριάκου Μητσοτάκη για συναινετικό καθορισμό όσο το δυνατόν περισσότερων άρθρων προς αναθεώρηση, ώστε ο λαός με την ψήφο του να αποφασίσει στις εκλογές το περιεχόμενο των αλλαγών που απαιτούνται» ανακοίνωσε δηκτικά η ΝΔ. Και κατέληξε πικρόχολα: «Η Νέα Δημοκρατία δεν πρόκειται να συμμετέχει σε προσχηματικές και ανούσιες διαδικασίες. Θα τοποθετηθεί με υπευθυνότητα όταν ο κ. Τσίπρας εκκινήσει την διαδικασία αναθεώρησης του Συντάγματος στη Βουλή των Ελλήνων». Στο ίδιο μήκος κύματος το ΠΑΣΟΚ, διεμήνυσε μέσω Φώφης: «Ο διάλογος, κύριε πρωθυπουργέ, για τη συνταγματική αναθεώρηση δεν μπορεί να γίνει έτσι όπως τον σκηνοθετείτε. Δεν υπάρχουν περιθώρια για προσχήματα. Επιτέλους, εμείς σας προκαλούμε ξανά. Εχετε τους πενήντα βουλευτές. Ελάτε αύριο στη Βουλή και ξεκινήστε τη διαδικασία. Εμείς είμαστε απολύτως έτοιμοι με τις προτάσεις μας και είμαστε υπέρ των τολμηρών αλλαγών».
Παρών στη φιέστα ήταν μόνο ο Λεβέντης, το νέο πουλέν των συριζαίων, έτοιμος να τους δώσει τις εννέα έδρες που διαθέτει, αν κάτι στραβώσει και δεν μπορούν να περάσουν τα αντεργατικά νομοσχέδια του φθινόπωρου. Μετά τον Καμμένο ο Λεβέντης. Από την ακροδεξιά στη μεταμεσονύχτια trash tv. Μιλάμε πραγματικά για… δημοκρατική -ου μην και αριστερή- επανάσταση.
Φιέστες
Ο Τσίπρας, όμως, δε βιάζεται καθόλου να κινήσει τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες. Εστησε την πρώτη φιέστα και θα προσπαθήσει -αν τα καταφέρει- να στήσει κι άλλες. Για να εκφραστεί υποτίθεται ο λαός. «Για πρώτη φορά από το Λαό με το Λαό, για το Λαό να ορίσουμε το Νέο μας Σύνταγμα. Για πρώτη φορά να αποφασίσουμε όλοι μαζί ποια Ελλάδα θέλουμε», είπε με θράσος χιλίων νταβατζήδων ο άνθρωπος που πήρε το Οχι του λαού και το μετέτρεψε σε Ναι, παρέα με τα άλλα αστικά κόμματα, με κυνισμό χασάπη του μεσοπολέμου.
Οπως είπε, «το Σεπτέμβριο θα ανακοινωθεί η σύνθεση μιας οργανωτικής επιτροπής που θα αναλάβει την διεξαγωγή μιας πλατιάς, ανοιχτής διαδικασίας διαλόγου σε πανεθνική κλίμακα». Φυσικά, αυτή η επιτροπή θα έχει εξωθεσμικό χαρακτήρα, αφού δεν προβλέπεται από το Σύνταγμα. Στόχος είναι, όπως είπε ο Τσίπρας, «σε πρώτη φάση, να διοργανωθούν συζητήσεις για την αναθεώρηση σε όλους τους δήμους της χώρας, με τη συμμετοχή επιστημονικών και κοινωνικών φορέων, κινήσεων πολιτών και συλλογικοτήτων, αλλά και μεμονωμένων πολιτών». Εμείς μπορούμε να φανταστούμε τι έχει να γίνει έτσι και -την ώρα που στη Βουλή θα προωθούν για ψήφιση το εφιαλτικό νομοσχέδιο με τις νέες αντεργατικές ρυθμίσεις (αμφιβάλλει κανείς ότι θα είναι εφιαλτικό;)- δοκιμάσουν να κάνουν συγκεντρώσεις για την αναθεώρηση του συντάγματος! Αν ο κόσμος περιοριστεί στα ζαρζαβατικά, θα πρέπει να αισθάνονται τυχεροί.
Αφού, λοιπόν, κάνει αυτόν το «διάλογο με το λαό», όχι μόνο με συγκεντρώσεις (που το κόβουμε χλομό να είναι τίποτα περισσότερο από στενές κομματικές μαζώξεις), αλλά και με «τη δημιουργία ειδικής ιστοσελίδας ελεύθερης πρόσβασης προς όλους, όπου όλοι οι πολίτες θα έχουν την δυνατότητα να καταθέσουν τις προτάσεις τους, τις συμφωνίες και τις αντιρρήσεις τους», κάπου την άνοιξη του 2017 (έτσι αόριστα, χωρίς καν να ορίζεται μήνας) «η Οργανωτική Επιτροπή θα συγκεντρώσει τα αποτελέσματα του διαλόγου και θα παραδώσει την έκθεσή της σε όλα τα πολιτικά κόμματα, που από κει και πέρα θα πάρουν την σκυτάλη για να εκκινήσει η κοινοβουλευτική διαδικασία».
Και τα άλλα κόμματα, θα πουν «ευχαριστούμε πολύ, μας βοηθάτε τα μάλα με τη δουλειά που κάνατε ως οργανωτική επιτροπή, κι ας μην μας καλέσατε να συμμετάσχουμε»! Σε δέκα περίπου μήνες από τώρα, κανένας δεν ξέρει πώς θα έχει η κοινωνική και πολιτική κατάσταση. Αλλά κι αν δεν αλλάξει τίποτα, γιατί η αντιπολίτευση να διευκολύνει τον Τσίπρα; Θα του αλλάξει την πίστη, όταν ξεκινήσουν οι κοινοβουλευτικές διαδικασίες. Και θα επιβάλλει τους όρους της, φυσικά.
Αυτό το ξέρουν πολύ καλά και οι Τσιπραίοι. Γι’ αυτό υποστηρίζουμε ότι στην πραγματικότητα δε δίνουν δεκάρα για όλα αυτά τα ηχηρά που λένε, που ξέρουν ότι δεν περνάνε, αλλά θέλουν μόνο να κάνουν πολιτικό ντόρο και ν’ αλλάξουν (αν μπορέσουν) την πολιτική ατζέντα, δημιουργώντας (έστω και πρόσκαιρα) θετικές γι’ αυτούς εντυπώσεις σ’ ένα κομμάτι του ελληνικού λαού.
Συντηρητισμός
Δεν πρόκειται να μπούμε σε συζήτηση επί της μπουρδολογίας του Τσίπρα και του Κατρούγκαλου. Σημειώνουμε μόνο πως δεν είναι τυχαίο ότι μέχρι στιγμής η όλη συζήτηση έχει περιοριστεί στον τρόπο εκλογής του προέδρου της Δημοκρατίας και στις αρμοδιότητές του. Κι αυτό συνέβη με ευθύνη του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς από τις δικές του γραμμές ακούγονται διαμετρικά αντίθετες απόψεις, τις οποίες μάλιστα υποστηρίζουν ηγετικά στελέχη.
Ο Τσίπρας παρουσίασε μια λύση κουρελού. Αν, λέει, δεν πιάσει ο πρόεδρος 200 ψήφους στις δυο πρώτες ψηφοφορίες, δε θα γίνονται βουλευτικές εκλογές, αλλά εκλογή ανάμεσα στους δυο επικρατέστερους υποψήφιους προέδρους. Μα αν το θέμα είναι να αποτραπεί η δυνατότητα πρόκλησης εκλογών μέσω μπλοκαρίσματος της προεδρικής εκλογής στη Βουλή (πράγμα που έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ το Δεκέμβρη 2014 και το είπε καθαρά ότι το κάνει για να προκαλέσει εκλογές!), γιατί να μην εκλέγεται πρόεδρος με 151 ψήφους στη Βουλή; Ετσι κι αλλιώς για παρελασιάρχη πρόκειται, όχι για πρόσωπο που ασκεί εξουσία.
Α, όλα κι όλα, ο Τσίπρας προτείνει άμεση εκλογή προέδρου από το λαό, αλλά και «λελογισμένη αύξηση των αρμοδιοτήτων του»! Να μπορεί να απευθύνεται στη Βουλή «για σπουδαίο λόγο» (κατά την κρίση του, φυσικά), να συγκαλεί το συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών (δηλαδή να παρεμβαίνει ευθέως στην κοινοβουλευτική διαδικασία), αλλά και «να παραπέμπει ψηφισμένο νόμο σε ειδικό γνωμοδοτικό όργανο, αποτελούμενο αποκλειστικά από δικαστές, για να κρίνει επί της συνταγματικότητάς του»! Προτείνει, δηλαδή, να φτιαχτεί ένας δεύτερος πόλος εξουσίας, που θυμίζει έντονα την ελληνική (και όχι τις ευρωπαϊκές) μοναρχία.
Στην ίδια αστική συντηρητική κατεύθυνση είναι και η πρόταση για κατάργηση του διάχυτου συνταγματικού ελέγχου και τη θέσπιση ενός οιονεί συνταγματικού δικαστηρίου, «ενός ειδικού γνωμοδοτικού οργάνου, αποτελούμενου αποκλειστικά από δικαστές των Ανώτατων Δικαστηρίων, που σε εξαιρετικές περιπτώσεις, μετά από πρόταση του Προέδρου της Δημοκρατίας, ή της Κυβέρνησης, ή 120 Βουλευτών, θα γνωμοδοτεί επί ψηφισμένου νομοσχεδίου εντός συντομότατης μάλιστα προθεσμίας». Διότι το σημερινό σύστημα, στο πλαίσιο του οποίου κάθε δικαστήριο μπορεί να κρίνει τη συνταγματικότητα, σύστημα αστικοφιλελεύθερο, όπως γνωρίζουν και οι πρωτοετείς της Νομικής, «μετατρέπει τον δικαστή σε νομοθέτη», όπως έγραψαν του Τσίπρα να πει!
ΥΓ. «Προτείνουμε τη δυνατότητα διενέργειας Δημοψηφίσματος με λαϊκή πρωτοβουλία και συλλογή άνω του 1 εκατομμυρίου υπογραφών, για ψηφισμένο νόμο, με εξαίρεση, βεβαίως, νόμους που αφορούν τα δημοσιονομικά ζητήματα» είπε ο Τσίπρας. Αυτό έλειπε, να τίθεται υπό δημοψηφισματική αμφισβήτηση η δημοσιονομική πολιτική, που καθορίζει απόλυτα και την κοινωνική πολιτική! Τέτοιες ιδέες δεν επιτρέπεται να εκτίθενται ούτε καν στο επίπεδο της προπαγανδιστικής παπαρολογίας. Αλλωστε, ο καθορισμός της δημοσιονομικής πολιτικής είναι αρμοδιότητα των ιμπεριαλιστών δανειστών ή των ευρωενωσίτικων οργάνων.
ΚΟΝΤΡΑ, 30 Ιουλίου 2016
Πηγή: http://www.eksegersi.gr/Επικαιρότητα/26700.Τσιπραίων-συνταγματική-αναθεώρηση-Τα-παιδία-παίζει
Η παρούσα ανάρτηση αποσκοπεί στην ενημέρωση των φίλων της Πρωτοβουλίας. Δεν συνεπάγεται τη συμφωνία με τις απόψεις που δημοσιεύονται.