Η ΤΡΙΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΟΠΙΣΘΟΔΡΟΜΙΚΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ- ΜΕΡΟΣ 1ο

  Το ισχύον Σύνταγμα δεν αναμορφώνεται με μία απλή αναθεώρηση μικρής ή μεγαλύτερης έκτασης. Τα προβλήματά του συνιστάμενα, από την μία πλευρά σε πλήθος απαράδεκτων ή προβληματικών διατάξεων και, από την άλλη πλευρά, σε κραυγαλέες ελλείψεις, δεν αφήνουν περιθώρια για ημίμετρα αλλά απαιτούν την κατεδάφισή του και την θέσπιση νέου. Ειδικά όσον αφορά τις απαράδεκτες διατάξεις του ισχύοντος συντάγματος, πιο ενδεικτικές είναι οι εξής:

1. Άρ. 27 : Σύμφωνα με την διάταξη του άρ. 27 παρ.1 του ισχύοντος Συντάγματος, η βουλή διαθέτει τόσο μεγάλη εξουσία, ώστε δύναται, χωρίς να λάβει την έγκριση των πολιτών, να μεταβάλει ακόμη και τα σύνορα της χώρας και να παραχωρήσει εθνικό έδαφος : ” Καμία μεταβολή στα όρια της επικράτειας δεν μπορεί να γίνει χωρίς νόμο που ψηφίζεται με την απόλυτη πλειοψηφία του όλου αριθμού των βουλευτών.”  Πρόκειται περί διάταξης  αδιανόητης σε κάθε δημοκρατικό κράτος.Μόνο οι πολίτες, με δημοψήφισμα κατόπιν πρότασης της βουλής, πρέπει να είναι αρμόδιοι να αποφασίζουν την αλλαγή των ορίων της επικράτειας.

2. Άρ. 41: Σύμφωνα με την διάταξη του άρ. 41 παρ.2 Σ, η κυβέρνηση έχει το δικαίωμα, όποτε αυτή επιθυμεί, να επιτυγχάνει την διάλυση της βουλής και την προκήρυξη εκλογών επικαλούμενη εθνικό θέμα εξαιρετικής σημασίας: “Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας διαλύει τη Βουλή με πρόταση της Κυβέρνησης που έχει λάβει ψήφο εμπιστοσύνης, για ανανέωση της λαϊκής εντολής προκειμένου να αντιμετωπιστεί εθνικό θέμα εξαιρετικής σημασίας.” Χάρη σε αυτή την διάταξη, οι βουλευτικές εκλογές διενεργούνται με γνώμονα, όχι τις ανάγκες της χώρας αλλά  τα μικροκομματικά συμφέροντα κάθε Κυβέρνησης προκειμένου να αιφνιδιάσει και να υπερισχύσει των κομματικών της αντιπάλων. Οι εκλογές πρέπει να διεξάγονται σταθερά κάθε τέσσερα χρόνια και μάλιστα να διενεργούνται χωριστά εκλογές για βουλή και για κυβέρνηση, ώστε οι πολίτες να ψηφίζουν με διαφορετικά κριτήρια για νομοθέτη και κυβερνήτη και να μην διαπλέκονται η νομοθετική και εκτελεστική εξουσία.

3.Άρ. 44: Σύμφωνα με την παρ. 2 άρ.44 Σ, δημοψήφισμα προκηρύσσεται μόνο με απόφαση της βουλής για κρίσιμο εθνικό θέμα, ή για ψηφισμένο νομοσχέδιο: ” Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας προκηρύσσει δημοψήφισμα για κρίσιμα εθνικά θέματα , ύστερα από απόφαση της απόλυτης πλειοψηφίας του όλου αριθμού  των βουλευτών που λαμβάνεται με πρόταση του Υπουργικού Συμβουλίου. Δημοψήφισμα προκηρύσσεται από τον πρόεδρο της δημοκρατίας με διάταγμα και για ψηφισμένα νομοσχέδια που ρυθμίζουν σοβαρό κοινωνικό ζήτημα, εφόσον αυτό αποφασιστεί από τα 3/5 του όλου αριθμού των βουλευτών…” Αλλά κατ’ αυτόν τον τρόπο, , κατά τον οποίο το δημοψήφισμα προκηρύσσεται μόνο “από τα πάνω”, οι πολίτες απώλεσαν την δυνατότητα να επεμβαίνουν οι ίδιοι και να ασκούν άμεσα την πολιτική εξουσία όταν οι αντιπρόσωποί τους καταχρώνται της εντολής που έχουν λάβει, ώστε, ή να καταργούν νόμο που τέθηκε ενάντια στα συμφέροντά τους , ή να επιτυγχάνουν την θέσπιση νόμου, ή να ανακαλούν πρόσωπα που ασκούν δημόσια εξουσία ενάντια στα συμφέροντα της κοινωνίας. Η καθιέρωση της δυνατότητας των πολιτών να προκαλούν δημοψήφισμα για θέσπιση ή κατάργηση νόμου ή ανάκληση αξιωματούχου με συλλογή υπογραφών (λ.χ. 100.000), η οποία προβλέπεται στα Συντάγματα άλλων χωρών (Ιταλία, Ελβετία, Ουγγαρία, Πολιτείες των ΗΠΑ κλπ) είναι επιβεβλημένη και διότι βελτιώνει την ίδια την αντιπροσωπευτική δημοκρατία, καθώς εξαναγκάζει τους εντολοδόχους του λαού να σέβονται περισσότερο τους εντολείς τους.

4. Άρ.62: Σύμφωνα με την διάταξη του άρ. 62 παρ.1 Σ, κανένας βουλευτής δεν μπορεί να διωχθεί ποινικά χωρίς άδεια της βουλής: ” Όσο διαρκεί η βουλευτική περίοδος ο βουλευτής δεν διώκεται, ούτε συλλαμβάνεται , ούτε φυλακίζεται, ούτε με άλλο τρόπο περιορίζεται χωρίς άδεια του σώματος.” Με την διάταξη αυτή οι εκπρόσωποι του λαού πέτυχαν η ποινική τους δίωξη να εξαρτάται από τους ίδιους και κατ’ αυτόν τον τρόπο εξασφάλισαν την ατιμωρησία τους και την προνομιακή ποινική τους μεταχείριση έναντι των υπολοίπων πολιτών. Αλλά εάν οι αντιπρόσωποι των πολιτών απολαμβάνουν ποινικής ασυλίας , τότε , αντί να υπηρετούν τον λαό μετατρέπονται σε εξουσιαστές του. Οι βουλευτές πρέπει να διώκονται ποινικά με απόφαση του αρμόδιου εισαγγελέα όπως κάθε πολίτης.

5. Άρ.63: Δια της διάταξης του άρ.63 καθιερώθηκε προνομιακή οικονομική μεταχείριση των βουλευτών έναντι των υπολοίπων πολιτών: ” 1. Οι βουλευτές , για την άσκηση του λειτουργήματός τους δικαιούνται από το δημόσιο αποζημίωση και δαπάνες . Το ύψος τους καθορίζεται με απόφαση της Βουλής. 2. Οι βουλευτές απολαμβάνουν συγκοινωνιακή, ταχυδρομική και τηλεφωνική ατέλεια που η έκτασή της καθορίζεται με απόφαση της ολομέλειας της Βουλής.” Στην δημοκρατία δεν χωρούν προνόμια καμίας τάξης έναντι των υπολοίπων.

6.Άρ.73: Σύμφωνα με την διάταξη του άρ. 73παρ.1 Σ το δικαίωμα πρότασης νόμων προς συζήτηση στην Βουλή ανήκει αποκλειστικά “στην βουλή και στην κυβέρνηση“.  Αλλά σε όλες τις δημοκρατικές χώρες δικαίωμα πρότασης νόμων θα πρέπει να έχουν και οι πολίτες άμεσα μέσω συλλογής του αναγκαίου αριθμού υπογραφών (λ.χ 20.000).

7. Άρ.86:  Η διαβόητη διάταξη του άρ. 86 Σ της δήθεν ευθύνης υπουργών κατοχύρωσε την πρωτοφανή ποινική ατιμωρησία των μελών κυβερνήσεων για εγκλήματα που τέλεσαν κατά την άσκηση των καθηκόντων τους : “Μόνο η Βουλή έχει την αρμοδιότητα να ασκεί δίωξη κατά όσων διατελούν ή διετέλεσαν μέλη της κυβέρνησης ή υφυπουργοί για ποινικά αδικήματα που τέλεσαν κατά την άσκηση των καθηκόντων τους, όπως νόμος ορίζει. … Δίωξη, ανάκριση, προανάκριση, ή προκαταρκτική εξέταση …. δεν επιτρέπεται χωρίς προηγούμενη απόφαση της Βουλής κατά την παράγραφο 3. … Η Βουλή μπορεί να ασκήσει την κατά την παράγραφο 1 αρμοδιότητά της μέχρι το πέρας της δεύτερης τακτικής συνόδου της βουλευτικής περιόδου που αρχίζει μετά την τέλεση του αδικήματος. ” Η σκανδαλώδης ατιμωρησία των μελών κυβερνήσεων , η οποία υπέθαλψε την καταλήστευση του δημοσίου χρήματος, την διαπλοκή και την διαφθορά, πρέπει να παύσει και να αναλάβει η δικαιοσύνη να διαλευκάνει τα ποινικά τους αδικήματα , όπως συμβαίνει για κάθε πολίτη.

8. Άρ. 90: Η διάταξη της παρ.5 άρ.90 Σ ορίζει ότι η ηγεσία της Δικαιοσύνης επιλέγεται από το Υπουργικό Συμβούλιο: ” Οι προαγωγές στις θέσεις του προέδρου και του αντιπροέδρου του Αρείου Πάγου του Συμβουλίου της Επικρατείας…. ενεργούνται με προεδρικό διάταγμα που εκδίδεται ύστερα από πρόταση του Υπουργικού Συμβουλίου…” Σε καμία χώρα της Ευρώπης δεν υφίσταται ανάλογη διάταξη υποταγής της Δικαιοσύνης στην εκάστοτε κυβέρνηση. Η ηγεσία των Δικαστηρίων και της Εισαγγελίας οφείλει να είναι ανεξάρτητη και να επιλέγεται με κλήρωση μεταξύ των μελών τους.

9. Άρ. 107: Σύμφωνα με την διάταξη του άρ. 107 παρ.1 εδ.β΄Σ αναγνωρίζεται στους εφοπλιστές προνομιακό φορολογικό καθεστώς, το οποίο επειδή περιβάλλεται συνταγματικής ισχύος , δεν μπορεί να τροποποιηθεί με θέσπιση αντίθετου νόμου: Αυξημένη τυπική ισχύ “έχουν και οι διατάξεις των κεφαλαίων Α΄έως και Δ΄του τμήματος του νόμου 27/75 περί φορολογίας πλοίων, επιβολής εισφοράς προς ανάπτυξη της εμπορικής ναυτιλίας, εγκαταστάσεως ναυτιλιακών επιχειρήσεων και ρυθμίσεως συναφών θεμάτων.” Είναι αδιανόητο κάποιες οικονομικές τάξεις να διασφαλίζουν προνομιακή μεταχείριση μέσω του Συντάγματος.

10. Το άρ. 110 αποτελεί την πιο απαράδεκτη διάταξη του ισχύοντος Συντάγματος, αφενός διότι επιχειρεί να εμποδίσει κάθε δημοκρατική εξέλιξη απαγορεύοντας την αλλαγή του πολιτεύματος της προεδρευομένης κοινοβουλευτικής δημοκρατίας στους αιώνες των αιώνων και, αφετέρου, διότι αποκλείει τους πολίτες από την αναθεώρηση του Συντάγματός τους και αναθέτει την εξουσία στους αντιπροσώπους μέσα από μία διάτρητη διαδικασία δύο Βουλών, εκ των οποίων η πρώτη καλείται να αποφασίσει ποια άρθρα θα αναθεωρηθούν και η δεύτερη που θα προκύψει μετά από βουλευτικές εκλογές προβαίνει σε αναθεώρηση χωρίς καμία δέσμευση, ακόμη και με πλειοψηφία 151 βουλευτών, χωρίς να υποχρεούται να λάβει υπόψη την βούληση της κοινωνίας. Το άρ. 110 Σ όχι μόνο δεν παρέχει καμία εγγύηση ότι η αλλαγή του Συντάγματος θα γίνεται προς το συμφέρον των πολλών, αλλά τελικά την καταλείπει έρμαιο μία μικρής κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας – μειοψηφίας στην κοινωνία. Απαιτείται πλήρης αναμόρφωση της διαδικασίας ώστε, αφενός να μην εμποδίζεται η αλλαγή της μορφής του πολιτεύματος λ.χ σε προεδρική δημοκρατία και, αφετέρου, η αλλαγή του Συντάγματος να αποφασίζεται μόνο με δημοψήφισμα, το οποίο, είτε θα προκηρύσσεται από την βουλή, είτε απευθείας από τους πολίτες, με κατάθεση συγκεκριμένης πρότασης και συλλογή 200.000 υπογραφών.