Pers Vourlis Petros 01a

 

 

Πέτρος Βουρλής

Ηλεκτρολόγος Μηχανικός ΑΠΘ, μέλος της Πρωτοβουλίας για Ριζική Συνταγματική Αλλαγή

ReferendumsForGreece, 17 Απριλίου 2013

 

Πριν ημέρες μετάφρασα έναν πίνακα από ένα πάρα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο, το The Politics of Switzerland: Continuity and Change in a Consensus Democracy, των Hanspeter Kriesi και Alexander H. Trechse. Στην συνέχεια έκανα ένα print screen του πίνακα και άφησα την εικόνα του να ταξιδέψει στο διαδίκτυο και κυρίως στο Facebook. Η αίσθηση που έχω είναι ότι η εικόνα αυτή αναμεταδόθηκε και σχολιάσθηκε με ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Και είναι φυσικό. Ο θεσμός του δημοψηφίσματος είναι –δυστυχώς– άγνωστος στην ολιγαρχική μας κοινωνία. Είναι ένας ιδιαίτερα επικίνδυνος θεσμός για ολόκληρο τον πολιτικό κόσμο στην Ελλάδα και όχι μόνο (αλήθεια, θυμάστε την έκφραση της Μέρκελ αλλά κυρίως του Σαρκοζί όταν ο Παπανδρέου ψέλλισε την λέξη;). Καμιά από τις πολιτικές δυνάμεις στην Ελλάδα δεν επιθυμεί την πολιτική χειραφέτηση του Έλληνα. Κανείς δεν θέλει τον Έλληνα πολίτη, ως υπήκοοι τους είμαστε απείρως χρησιμότεροι.


Τί λέει λοιπόν αυτός ο πίνακας;

Με δύο λόγια: από το 1848 ως και το 2007, οι Ελβετοί πολίτες ψήφισαν σε 543 δημοψηφίσματα. Ο αριθμός αυτός δεν είναι οι ημέρες που χρειάσθηκε να προσέλθουν οι Ελβετοί στις κάλπες. Στην Ελβετία είναι σύνηθες να ψηφίζουν για περισσότερα από ένα θέματα την ίδια ημέρα. Σίγουρα όμως αποφάσισαν για 543 θέματα. Εδώ πρέπει να τονίσουμε ότι τα παραπάνω είναι μόνο τα ομοσπονδιακά δημοψηφίσματα. Εκτός αυτών, οι Ελβετοί ψηφίζουν για θέματα που αφορούν το καντόνι τους αλλά και τον δήμο τους. Εκτιμώ ότι ένας ενεργός πολίτης στην Ελβετία, συναποφασίζει (μαζί με τους συμπολίτες του) για περισσότερα από 15 θέματα τον χρόνο. Έτσι ένας Ελβετός στα πενήντα του έχει ψηφίσει για περίπου 500 θέματα! Από τα ίσως όχι και τόσο σημαντικά θέματα της πόλης του, ως το αν θα γίνει η Ελβετία μέλος της ΕΕ.  Ας τα δούμε όμως ένα – ένα.

 ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ

Από το 1848 ως το 2007 διεξήχθησαν στην Ελβετία διακόσια είκοσι ένα (221) υποχρεωτικά δημοψηφίσματα. Λέγονται έτσι γιατί δεν χρειάζεται να συλλέξει κανείς υπογραφές για να τα καλέσει (θυμηθείτε, στην Ελβετία δημοψήφισμα καλούν ΜΟΝΟΝ οι πολίτες ΚΑΙ ΟΧΙ οι πολιτικοί). Οποιαδήποτε αλλαγή στο Σύνταγμα πρέπει να περάσει ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ από δημοψήφισμα. Το ίδιο και η συμμετοχή της Ελβετίας σε οποιαδήποτε υπερεθνική οντότητα (ΝΑΤΟ, ΕΕ, κ.α.). Στα δημοψηφίσματα αυτά πρέπει να επιτευχτεί διπλή πλειοψηφία, και πολιτών και καντονιών. Αυτό γίνεται έτσι ώστε να μην μπορούν τα πολυπληθή καντόνια (όπως αυτό της Ζυρίχης με 1,3 εκατομμύρια κατοίκους) να επιβάλουν την άποψη τους στα λιγότερο πυκνοκατοικημένα (το Appenzell Innerrhoden έχει μόλις 15.000 κατοίκους). Έτσι λοιπόν οι Ελβετοί πολίτες αποφασίζουν κατά μέσο όρο 1,4 φορές τον χρόνο για ιδιαίτερα σημαντικά ζητήματα. Την δεκαετία του 70 ο μέσος όρος των υποχρεωτικών δημοψηφισμάτων ήταν 5 ανά έτος! Η ουσία του υποχρεωτικού δημοψηφίσματος είναι ότι τόσο το Σύνταγμα (και ό,τι αυτό προβλέπει) όσο και η συμμετοχή της χώρας σε υπερεθνικούς οργανισμούς δεν μπορεί παρά να απολαμβάνει την σύμφωνη γνώμη των πολιτών. Μόνο τότε, τα προηγούμενα, είναι δημοκρατικά νομιμοποιημένα. Μην διανοηθείτε σύγκριση με την ελληνική πραγματικότητα. Εδώ το Σύνταγμα και η συμμετοχή της χώρας σε υπερεθνικούς οργανισμούς, γράφεται και αποφασίζεται αντίστοιχα από μια δεκάδα οικογενειών. Όπως σε κάθε ολιγαρχία…

ΠΡΟΑΙΡΕΤΙΚΟ – ΑΚΥΡΩΤΙΚΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ

Αντίστοιχα από τον 1874 ως το 2007 διεξήχθησαν εκατόν εξήντα (160) προαιρετικά – ακυρωτικά δημοψηφίσματα. Έχουμε όλοι διδαχθεί και πιστέψει ένα ψέμα. Μας είπαν ότι δημοκρατία είναι να ψηφίζουμε τους αντιπροσώπους μας. Στην πραγματικότητα η έννοια της αντιπροσώπευσης είναι ασύμβατη με την δημοκρατία. Δημοκρατία σημαίνει ψηφίζω νόμους και όχι ψηφίζω αντιπροσώπους. Ο Αριστοτέλης (αλλά και αρκετοί άλλοι αργότερα) μας έχουν προειδοποιήσει : η ψήφος για την ανάδειξη πολιτικών προσώπων είναι ολιγαρχική πρακτική, δημοκρατική είναι η κλήρωση. Ας επιστρέψουμε όμως στους νόμους. Αυτή την στιγμή στην Ελλάδα δεν υπάρχει ΚΑΝΕΙΣ τρόπος (εννοώ θεσμικά) να επηρεάσουμε την ισχύ ενός νόμου ο οποίος ψηφίσθηκε από ανθρώπους οι οποίοι υποτίθεται ότι μας αντιπροσωπεύουν. (Δηλαδή ο αντιπρόσωπος πολιτικός έχει απείρως μεγαλύτερη ισχύ από τον αντιπροσωπευόμενο λαό! Αλήθεια, τι είδους αντιπροσώπευση είναι αυτή;) Είμαστε λοιπόν στην απίστευτα δυσάρεστη θέση να μην υπάρχει ΚΑΝΕΙΣ ΘΕΣΜΟΣ ο οποίος να μας επιτρέπει να ορίζουμε τις ζωές και το μέλλον μας. Ας δούμε τι συμβαίνει αντίστοιχα στην Ελβετία.

Μετά την ψήφιση ΟΠΟΙΟΥΔΗΠΟΤΕ νόμου, οι πολίτες έχουν στην διάθεση τους 90 ημέρες για να συλλέξουν 50.000 υπογραφές ενάντια στο νόμο (αντιστοιχούν περίπου στο 1% του συνολικού αριθμού των ψηφοφόρων). Αν τα καταφέρουν, κηρύσσεται δημοψήφισμα στο οποίο οι Ελβετοί αποφασίζουν αν τελικά θα δεχθούν ή θα ακυρώσουν τον νόμο.

Όλοι καταλαβαίνουμε ότι ο θεσμός του ακυρωτικού δημοψηφίσματος επικρέμεται ως δαμόκλειος σπάθη επάνω από τους Ελβετούς πολιτικούς – νομοθέτες. Αν δεν λάβουν σοβαρά υπόψη τους το τι πιστεύει και επιθυμεί ο Ελβετός πολίτης θα αντιμετωπίσουν ένα δημοψήφισμα και πιθανότατα μια ταπεινωτική ήττα – ακύρωση του νομοθετήματός τους.

Το μόνο πρόβλημα της παραπάνω διαδικασίας είναι ο ιδιαίτερα μεγάλος χρόνος που απαιτείται προκειμένου να σχεδιασθεί και να ψηφισθεί ένα νόμος. Σε περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης το Ελβετικό Ομοσπονδιακό κοινοβούλιο έχει το δικαίωμα να ψηφίσει νόμο ο οποίος δεν μπορεί να δεχθεί «επίθεση» από δημοψήφισμα. Όταν κάποια στιγμή οι Ελβετοί πολιτικοί άρχισαν να ψηφίζουν το έναν νόμο μετά τον άλλο ως νόμους «έκτακτης ανάγκης», οι πολίτες αντέδρασαν με ένα δημοψήφισμα πρωτοβουλίας πολιτών, και πρόσθεσαν στο Σύνταγμα τους έναν όρο σύμφωνα με τον οποίο οι νόμοι έκτακτης ανάγκης δεν μπορούν να δεχθούν «επίθεση» από δημοψήφισμα μόνο για ένα έτος. Μετά το έτος ισχύει για αυτούς ότι και για τους υπόλοιπους ομοσπονδιακούς νόμους. Τόσο απλά…

Βλέπουμε λοιπόν ότι στη διάρκεια των τελευταίων 133 ετών η ομοσπονδιακή βουλή των Ελβετών έχει ψηφίσει 2370 νόμους. Από αυτούς οι 160 (περίπου οι 7 στους 100) έχουν δεχθεί «επίθεση» από δημοψήφισμα και περίπου οι μισοί από αυτούς (87) ακυρώθηκαν.
Εδώ θα θέλαμε να σημειώσουμε ότι δημοκρατία δεν σημαίνει «απλά ψηφίζω για κάτι». Το σημαντικότερο είναι ό,τι προηγείται του δημοψηφίσματος, δηλαδή, ο δημόσιος διάλογος που μετασχηματίζει τον αδρανή υπήκοο σε ενεργό πολίτη.

Ακούμε συχνά κάποιους συνανθρώπους μας να αναρωτιούνται: έχει όμως την γνώση και την επάρκεια ο ελληνικός λαός να αποφασίζει για το μέλλον του; Το ερώτημα αυτό και η συχνά αρνητική του απάντηση, περιγράφουν με ακρίβεια την ΑΠΟΛΥΤΑ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ μας. Το ερώτημα αυτό δεν υφίσταται στην δημοκρατία. Το ουσιαστικό ερώτημα δεν είναι αν ξέρουμε ή όχι ως κοινωνία τί πρέπει να κάνουμε. Το ερώτημα είναι: ποιός νομιμοποιείται και δικαιούται να αποφασίζει για το μέλλον των πολιτών και της κοινωνίας τους; Για την δημοκρατία και τους δημοκράτες, η απάντηση είναι μόνο μία: ΜΟΝΟ ΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ. Αν βέβαια μιλήσετε με έναν Έλληνα πολιτικό (προσπαθήστε το) θα σας απαντήσει ότι το καίριο ερώτημα είναι άλλο: θέλουν οι έλληνες να αποφασίζουν οι ίδιοι για το μέλλον τους; Εμείς θα του απαντούσαμε: Ρωτήστε τους, κάντε δηλαδή ό,τι έκαναν και στην Ισλανδία. Κηρύξτε ένα δημοψήφισμα και ΡΩΤΗΣΤΕ ΤΟΥΣ.
Υπάρχει τέλος ο αντίλογος ότι ακόμα και η Ελβετία (και το πολιτικό της μοντέλο) δεν αποτελούν μια αυτόνομη κοινωνία, εφόσον ακόμα και εκεί, οι νόμοι δημιουργούνται από το κοινοβούλιο και όχι τους πολίτες. Είναι αλήθεια. Η σημαντική διαφορά είναι όμως ότι ο Ελβετός έχει κατακτήσει τον ΘΕΣΜΟ (το προαιρετικό – ακυρωτικό δημοψήφισμα) ο οποίος του επιτρέπει να έχει τον ΤΕΛΙΚΟ ΛΟΓΟ για όλους τους νόμους. Αυτός, ως πολίτης, και κανένας άλλος.

ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ ΠΟΛΙΤΩΝ

Τέλος, λίγα χρόνια αργότερα (το 1891), οι Ελβετοί πολίτες απέκτησαν ένα ακόμα δημοκρατικό «εργαλείο», το δημοψήφισμα πρωτοβουλίας πολιτών (popular initiative). Από το 1891 ως και το 2007 οι Ελβετοί προσπάθησαν διακόσιες πενήντα τέσσερις (254) φορές να ορίσουν αυτοί την πολιτική ατζέντα και τον δημόσιο διάλογο. Ιδανικά, σε μια αυτόνομη κοινωνία, θα έπρεπε να προτείνουμε και να επικυρώνουμε εμείς, ως πολίτες, όλους τους νόμους. Αυτό συνέβαινε στην αρχαία Αθήνα και θα μπορούσε να συμβεί και σήμερα αν το επιθυμούσαμε. Σαν έναν πρώτο βήμα προς την δημοκρατία, ή απλά αν δεν επιθυμούμε να ψηφίζουμε εμείς για τον κάθε νόμο, μπορούμε να αφήσουμε την νομοθετική διαδικασία στους πολιτικούς και εμείς να ελέγχουμε την «εργασία» τους μέσω των προαιρετικών – ακυρωτικών δημοψηφισμάτων. Παρόλα αυτά, θα υπάρχουν πάντα οι στιγμές που οι πολιτικοί δεν θα θελήσουν (από άγνοια ή δόλο) να ανοίξουν τον δημόσιο διάλογο για κάποια θέματα. Το δημοψήφισμα πρωτοβουλίας πολιτών έρχεται εκεί να καλύψει το κενό.

Έτσι οι Ελβετοί μπορούν να ζητήσουν να προστεθεί στο Σύνταγμα τους οποιαδήποτε θέση – πρόταση επιθυμούν. Αρκεί να συλλέξουν 100.000 υπογραφές σε διάρκεια 18 μηνών και στην συνέχεια να «κερδίσουν» το δημοψήφισμα. Η κυβέρνηση έχει το δικαίωμα να αντιπροτείνει μια δική της θέση και ο Ελβετός πολίτης μπορεί να επιλέξει την πρόταση των συμπολιτών του, την πρόταση της κυβέρνησης, και τις δύο ή και καμία από αυτές.

Συχνά η ομάδα που καλεί το δημοψήφισμα γνωρίζει ότι έχει ελάχιστες ή ακόμα και μηδενικές πιθανότητες να κερδίσει το δημοψήφισμα. Παρόλα αυτά, ο θεσμός τούς επιτρέπει να ρίξουν τα φώτα της δημοσιότητας σε ένα θέμα το οποίο θεωρούν ιδιαίτερα σημαντικό και για το οποίο δεν υπάρχει δημόσιος διάλογος. Επίσης, δεν είναι σπάνιο το φαινόμενο η κυβέρνηση να ικανοποιήσει κάποια ή ακόμα και όλα από τα αιτήματα των πολιτών που κάλεσαν το δημοψήφισμα, με αποτέλεσμα οι τελευταίοι να το αποσύρουν. Στην στήλη «αποσυρθέντα» του πίνακα, βλέπουμε ότι περίπου ένα στα τρία δημοψηφίσματα τελικά δεν έφθασε στις κάλπες.

Ας δούμε ένα παράδειγμα των παραπάνω. Κάποια στιγμή, την δεκαετία του 80, μια ριζοσπαστική ομάδα της αριστεράς προκάλεσε δημοψήφισμα με αίτημα την κατάργηση του ελβετικού στρατού. Το δόγμα της Ελβετίας όσο αφορά την ουδετερότητα της είναι αυτό της ένοπλης ουδετερότητας. Ο ελβετικός στρατός είναι ιερή αγελάδα για τους Ελβετούς και αυτός είναι ο λόγος που σχεδόν όλος ο πολιτικός κόσμος θεώρησε ότι το αίτημα δεν θα υποστηριχθεί ούτε από ένα 10% των πολιτών. Ένα από τα αιτήματα των πολιτών ήταν και η καθιέρωση εναλλακτικής – ως προς την υποχρεωτική στρατιωτική – κοινωνικής θητείας. Όταν το δημοψήφισμα διεξήχθη το 1989 το αποτέλεσμα ήταν μια έκπληξη για όλους. Η συμμετοχή ανήλθε στο 70% και το ποσοστό των Ελβετών οι οποίοι υποστήριξαν την κατάργηση του ελβετικού στρατού έφτασε το 35,6%! Όταν μετά από δύο χρόνια διεξήχθη νέο δημοψήφισμα το οποίο ζητούσε το δικαίωμα να μπορεί να επιλέξει κανείς εναλλακτική κοινωνική θητεία, το αποτέλεσμα ήταν υπέρ της πρότασης με ποσοστό 82,5%! Στην συνέχεια, η ίδια ομάδα, ζήτησε και κατάφερε να καλέσει νέο δημοψήφισμα με αίτημα και πάλι την κατάργηση του στρατού. Το ποσοστό των Ελβετών που τους υποστήριξε αυτή την φορά μειώθηκε στο 21,9%. Βλέπουμε λοιπόν ότι ο θεσμοί των δημοψηφισμάτων είναι σημαντικός πυλώνας της δημοκρατία.

Ένα δεύτερο αλλά αντίστοιχα απαραίτητο στοιχείο είναι η ΟΜΟΣΠΟΝΔΟΠΟΙΗΣΗ. Ο μόνος τρόπος να μην επιτρέπουμε στην εξουσία (κρατική, κομματική, ολιγαρχική) να μας δυναστεύει, είναι να διασπάσουμε την ισχύ της σε μικρότερους – και σε δυναμική ισορροπία μεταξύ τους – πόλους εξουσίας. Έτσι, το κάθε καντόνι στην Ελβετία έχει την δική του Βουλή, το δικό του Σύνταγμα, ελέγχει σχεδόν απόλυτα την παιδεία, την υγεία, την κοινωνική ασφάλιση, την αστυνομία και την δικαιοσύνη. Μέσω της ομοσπονδοποίησης αφαιρείται εξουσία από το απρόσωπο και απάνθρωπο κεντρικό κράτος για να μεταφερθεί στην ίδια την κοινωνία, στους ίδιους τους πολίτες.

Και κάποια σχόλια …επί του πιεστηρίου.

Οι αμεσοδημοκρατικοί θεσμοί στην Ελβετία έχουν ιστορία από τον δωδέκατο αιώνα. Η δημοκρατία άνθησε πρώτα σε τοπικό επίπεδο και στην συνέχεια κατέκτησε τα καντόνια και τελικά ολόκληρη την ομοσπονδία.

Το ποσοστό συμμετοχής των Ελβετών στα δημοψηφίσματα είναι σταθερά μεγαλύτερο από αυτό που απολαμβάνουν οι εκλογές των αντιπροσώπων τους. Αν αυτό το δούμε σε μια λογική ορίου (με την μαθηματική έννοια) θα μπορούσε να καταλήξει ακόμα και στην ΚΛΗΡΩΣΗ των Ελβετών βουλευτών. Ο Ελβετός ψηφοφόρος δεν δείχνει κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τα άτομα που θα τον αντιπροσωπεύσουν, εφόσον ξέρει ότι υπάρχουν θεσμοί για να ανακαλέσει τον οποιονδήποτε πίσω στην δημοκρατική τάξη.

Τα δημοψηφίσματα και η ομοσπονδοποίηση είναι αναγκαίες αλλά όχι ικανές ως συνθήκες για την ύπαρξη της δημοκρατίας. Με απλά λόγια, τα παραπάνω δεν αρκούν για να μας εξασφαλίσουν την δημοκρατία αλλά σίγουρα, η απουσία τους σημαίνει και απουσία της δημοκρατίας.

ReferendumsForGreece, 17 Απριλίου 2013

 

Η παρούσα ανάρτηση αποσκοπεί στην ενημέρωση των επισκεπτών του NeoSyntagma.net και δεν συνεπάγεται τη συμφωνία της Πρωτοβουλίας με το περιεχόμενό της (απόψεις που υποστηρίζονται, πράξεις που προβάλλονται κλπ).

Τα Δημοψηφίσματα στην Ελβετία

16 σχόλια στο Τα Δημοψηφίσματα στην Ελβετία

  • 09/02/2013 στο 8:20 πμ
    Σύνδεσμος

    Μετα τα τελευταια γεγονοτα στην πατριδα μας φαινεται καθαρα πλεον οτι ο πολιτικος κοσμος της χωρας δεν εκπροσωπει τους πολιτες και ειδικοτερα σε θεματα δικαιοσυνης, αναπτυξιακων προγραμματων, διαχείρισης οικονομικών και γενικά οι πολιτικες αποφασεις που λαμβανονται, δεν εχουν την εγκριση ουτε καν μικρου τμημματος του Ελληνικου Λαου. Αλλα παιρνονται με γνωμονα την ιδιοτελεια των ολιγαρχων και σφετεριστων της εξουσιας και των ημετερων των.
    Κριμα που διαπιστωνεται πως η χωρα που εδωσε τις βασεις της δημοκρατιας σε ολο τον αναπτυγμενο κοσμο, καταντησε με την ανοχη βεβαια του λαου της σ΄αυτο το χαλι. Αν δεν αναλαβει ο Λαος να ξεκαθαρισει την κοπρο του Αυγεια με λαϊκες συνοπτικες διαδικασιες, σιγουρα δεν θα υπαρξει μελλον. Μονο αποδομηση και αποσυνθεση.

    Απάντηση
  • 09/02/2013 στο 9:50 πμ
    Σύνδεσμος

    Το σύνταγμα της Ελβετίας είναι το καλύτερο από τα εν ισχύ συντάγματα. Μακάρι να μπορέσουμε να το εφαρμόσουμε κάποτε και στην Ελλάδα. Το πρόβλημα είναι, με ποιό τρόπο θα το επιβάλουμε; Γιατί, όσοι βρίσκονται στη βουλή, δεν το θέλουν, θέλουν να κρατήσουν τα προνόμιά τους εις βάρος μας.
    Πρέπει επομένως να βρούμε τον τρόπο να αναγκάσουμε τους εντός βουλής να ψηφίσουν νέο σύνταγμα όπως της Ελβετίας και όχι κάποια δική τους επινόηση, η οποία θα διατηρεί την σημερινή άρρωστη κατάσταση.

    Απάντηση
  • 09/02/2013 στο 10:01 πμ
    Σύνδεσμος

    Συγχαρητήρια για το άρθρο κ’ την έρευνα!
    Περιέχει στοιχεία που όλοι μπορούμε να χρησιμοποιούμε στις συζητήσεις για να πείθουμε για τις θέσεις μας.

    Απάντηση
  • 09/02/2013 στο 10:17 πμ
    Σύνδεσμος

    Το πρόβλημα της χώρας μας είναι ότι οι περισσότεροι Έλληνες δεν ξέρουν τι και ποιοι είναι πραγματικά αυτοί που μας έφεραν στο χάλι από το 74′ και μετά.

    Πρέπει ξεκάθαρα να καταλάβουν όλοι, ακόμα κι αν δεν το παραδέχονται, ότι η Ελλάδα είναι Εβραιοκρατούμενη από τη δολοφονία του Ιωάννη Καπποδίστρια, του πρώτου ΕΛΛΗΝΑ πρωθυπουργού, όπου έγινε μετά η αλλαγή του Ελληνικού Συντάγματος σε Εβραιού με αποτέλεσμα να γίνονται όλα αυτά τα σκάνδαλα που αποκαλύφθηκαν τα τελευταία χρόνια.

    Ο μισός πολιτικός, επιμένω, κόσμος είναι Εβραίος. Το ίδιο Εβραίος είναι ο Παπούλιας, όπως και αποδείχτηκε από τις φωτογραφίες. Ο υπόλοιπος μισός πολιτικός κόσμος είναι Έλληνες, ανάμεσα τους το 75% είναι προδότες και υποστηρίζουν αλλοδαπούς φονιάδες.

    Για μένα πατριωτικά και αληθινά πατριωτικά κόμματα είναι μόνο η Χρυσή Αυγή και οι Ανεξάρτητοι Έλληνες και μόνο αυτά υποστηρίζω, και κανένα άλλο.

    Η λύση; Όλοι πρέπει να ενημερώσετε τους Έλληνες για το τι και ποιοι είναι πραγματικά αυτοί που μας Κυβερνούν, γιατί κοιμούνται με τα ψέμματα τους. Τέλος, μόνο με την αλλαγή του Συντάγματος σε Ελληνικού και την αυστηρή απαγόρευση, θανάτωση και ολική εξαφάνιση οτιδήποτε Εβραικού που μόλυνε την πατρίδα μας θα σωθεί η χώρα μας, και μαζί της και οι πολίτες.

    Σας τα λέω όλα αυτά για να ξέρετε. Γνώμη δεν πρόκειται να μου αλλάξετε, γιατί αυτό λένε ΠΑΓΚΟΣΜΙΩΣ. Μέχρι και οι ξένοι αυτό λένε. Ευθύνονται οι Εβραίοι, κι ειδικότερα οι Ρόθτσιλντ και Ρόκφελερ και άλλοι Εβραίοι Σιωνιστές, μάσωνοι, μπολσεβίκοι και τέκτονες που το μόνο που θέλανε κι ακόμη θέλουν ήταν και θα παραμείνει η γενοκτονια της Ελλάδας και η παγκόσμια κυβέρνηση τους.

    Η Χρυσή Αυγή και οι Ανεξάρτητοι Έλληνες, μαζί κι εγώ και η μισή Ελλάδα, το ξέρουν ήδη. Εσείς;

    Απάντηση
  • 09/02/2013 στο 10:32 πμ
    Σύνδεσμος

    This is a very important part of a direct demcrocay. As a Swiss citizen and well trained in constitutions of different countries I am very familiar with the right of referendum of laws passed by parliament and the right to initiate new constitutional paragraphs. This works on three conditions:
    1. The public administration must be neutral and not have partisan roles.
    2. The judicary system hast to be impartial and be able to vet the referendums and initiatives in line with the constitution.
    3. The number of signatures must be high enough not to be able to continously block the government in power.
    With this in line, it would be a great contribution to democtraitc life in Greece and a role model for Europe.

    Απάντηση
  • 09/02/2013 στο 4:34 μμ
    Σύνδεσμος

    Εν μέρη συμφωνώ με τον Αθανάσιο Bουτσινό οτι η Ελλας είναι υπο κατοχή απο τους εβραίους (δεν πlηρώνουν φόρους σύμφωνα με το αρθρο 3,5,26 του Π.Δ. 182/22-3-1978).
    Η δημοκρατία που λέτε πρέπει να εχει πολίτες μορφωμένους δηλ. να ξέρουν ποιοι είναι, απο που ερχονται, ποιος ο ρόλος τους, ποια η ιστορία του, (πότε είπατε οτι φτιάχτηκε η Eλβετία;;;;;;;) και οχι απο αμόρφωτους ”καταναλωτές” οπως είναι σήμερα ο νεο-ελληνας.
    Προφανώς οπως θα εχετε αντιληφθεί απο τον μπαροτοκαπνισμένο αέρα, ερχεται μεγάλη ανατροπή.

    Απάντηση
  • 09/02/2013 στο 6:07 μμ
    Σύνδεσμος

    Το πρόβλημα με την εφαρμογή της Άμεσης Δημοκρατίας δεν έγκειται μόνο στις αντιστάσεις που προβάλλει το σύμπλεγμα πολιτικών – οικονομικών ολιγαρχών – δικαστικών, αλλά και στην αδράνεια και την αποφυγή της ανάληψης πρωτοβουλιών από ικανό αριθμό πολιτών. Αντίθετα στην συντριπτική πλειονότητά μας οι Έλληνες λειτουργούμε ως υπήκοοι που εξακολουθούμε να πιστεύουμε είτε ότι θα σωθούμε απ’ αυτούς που μας οδήγησαν στη σημερινή κατάσταση (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ) είτε ότι θα σωθούμε και θα γίνουμε χώρα δικαίου από κάποιους άλλους που θέλουμε να κάνουν όλη τη δουλειά για μας (ΣΥΡΙΖΑ – ΚΚΕ – ΑΝ.ΕΛ.) Και να μη ξεχνάμε κι αυτούς που για ιδεολογικούς λόγους είναι κάθετα αντίθετοι σε κάθε μορφής δημοκρατία(ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ). Παρ’ όλα αυτά, έχω την πεποίθηση ότι με συντονισμένες δράσεις μας και δεδομένης της συνεχώς επιδεινούμενης κατάστασης στην χώρα, δεν θα αργήσει η μέρα που θα μπορούμε να συγκριθούμε σε θέματα Άμεσης Δημοκρατίας με την Ελβετία.

    Απάντηση
  • 10/02/2013 στο 5:24 μμ
    Σύνδεσμος

    τι καθόμαστε, έχουμε ετοιμάσει αίτημα προς δημοψήφισμα. Όσοι πολίτες επιθυμούν για προσχώρηση σε άμεση Συνταγματική μεταρρύθμιση που έχει ως απώτερο στόχο την μετατροπή της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας που έχουμε σήμερα σε άμεση ή συμμετοχική δημοκρατία.
    να υπογράψουν το αίτημα και να σταλθεί εφόσον μαζευτούν οι υπογραφές στον πρόεδρο της δημοκρατίας.

    ΑΙΤΗΜΑ
    Εξοχότατε Πρόεδρε της Ελληνικής Δημοκρατίας κ. Κάρολο Παπούλια,
    Αξιότιμα μέλη της βουλής,
    Οι κάτωθι υπογραφόμενοι πολίτες, με την παρούσα αίτηση, σας κοινοποιούν την επιθυμία τους για προσχώρηση σε άμεση Συνταγματική μεταρρύθμιση που έχει ως απώτερο στόχο την μετατροπή της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας που έχουμε σήμερα σε άμεση ή συμμετοχική δημοκρατία. Σύμφωνα με αυτήν, οι εντολές δεν λαμβάνονται αυθαίρετα από την κυβέρνηση αλλά με την συναίνεση του λαού, έτσι όπως γινόταν στην Ελλάδα της αρχαιότητας ή όπως γίνεται σήμερα στο κράτος της Ελβετίας. Είναι αδιανόητο άλλες χώρες να εφαρμόζουν συστήματα διακυβέρνησης που εμείς δημιουργήσαμε και να ευδοκιμούν και εμείς να βρισκόμαστε στο χείλος χρεωκοπίας.
    Πεποίθησή μας είναι ότι το βασικότερο χαρακτηριστικό της δημοκρατίας είναι τα συχνά (αρκετές φορές εντός του ίδιου έτους) δημοψηφίσματα σχετικά με αλλαγές σε νόμους, γενικές αποφάσεις ή νομοσχέδια, καθώς επίσης και τον βραχυπρόθεσμο ή μακρυπρόθεσμο προϋπολογισμό του κράτους (έσοδα-έξοδα) σε όλα τα κέντρα λήψης αποφάσεων, όπως στην βουλή, στην περιφέρεια, στον νομό ή στην κοινότητα.
    Η γνώμη του απλού, «καθημερινού», πολίτη που ζητά την άμεση δημοκρατία, εδώ και τώρα, είναι:
    1). Στα πλαίσια της άμεσης δημοκρατίας η κυβέρνηση ―που πρέπει να ενεργεί αποκλειστικά ως σύμβουλος τους λαού― πριν ακόμα συντάξει τους νόμους, τις αποφάσεις κτλ. να διενεργεί έρευνες μεταξύ όλων των κομμάτων, των κοινωνικών ομάδων, των εμπορικών συνδέσμων ή των συνδικαλιστικών οργανώσεων, της εκκλησίας, κτλ., ούτως ώστε να σφυγμομετρήσει την κοινή γνώμη.
    Αφού τεθούν στην διάθεση τού λαού οι εναλλακτικές προτάσεις, τότε ο απλός πολίτης έχει το δικαίωμα να εκφράσει την άποψή του μέσω του δημοψηφίσματος.
    Κατά την διάρκεια τού δημοψηφίσματος, που εκτελείται μέσα στο Σαββατοκύριακο, να κρίνονται τα διαφορετικά θέματα που συμπεριλαμβάνουν τα ζητήματα της επικράτειας, των νομών και εκείνα από τις κοινότητες.
    Να σημειωθεί ότι θα πρέπει να ισχύσει τόσο η ηλεκτρονική όσο και η ταχυδρομική ψήφος στα πλαίσια του δικαιώματος του πολίτη να εκφράσει δημοκρατικά την γνώμη του.
    Μετά την διεκπεραίωση αυτής της διαδικασίας να ψηφίζονται οι αποφάσεις στην βουλή, έχοντας γνώση την βούληση των πολιτών και αφού έχουν διασταυρωθεί οι γνώμες των αντίπαλων κομμάτων και των διαφόρων φορέων για την καλύτερη διευθέτηση του θέματος κάθε φορά.
    Αποτέλεσμα αυτής της πρακτικής είναι να λαμβάνονται υπ’ όψιν τα συμφέροντα όλων των μελών, ως μιας ευρύτερης κοινωνικής ομάδας, στην τελική απόφαση του κράτους.
    Με τον τρόπο αυτό επιτυγχάνεται η εξυγίανση του συστήματος από την πολιτική διαφθορά.

    2). Να εξακολουθεί να υπάρχει ο θεσμός του αυτόνομου διοικητικού συμβουλίου στους νομούς, δήμους και κοινότητες. Οι αποφάσεις που είναι να ληφθούν θα δίνονται σε δημοψήφισμα στους ανθρώπους που κατοικούν στο αναφερόμενο δημοτικό διαμέρισμα.

    3). Τα στελέχη της κυβέρνησης, της περιφέρειας, της νομαρχίας, της κοινότητας, οι βουλευτές, τα διοικητικά συμβούλια της νομαρχίας, τον δήμων και των κοινοτήτων να μην λαμβάνουν χρηματικό μισθό, αλλά να συμμετέχουν στην διακυβέρνηση περιοριζόμενοι σε ηθική και μόνον ανταμοιβή (παρόμοια με την Ελβετία). Συνεπώς, αποφεύγεται η κερδοσκοπία και ενισχύεται η αξιοκρατία, όπως επίσης και το ενδιαφέρον εκείνων που πραγματικά έχουν κάτι θετικό να προσφέρουν στον τόπο τους. Επιτέλους ο Έλληνας χρειάζεται να μετατραπεί από ιδιοτελή πολίτη σε πολίτη που ενδιαφέρεται για το κοινό καλό. Η αμοιβή των κυβερνόντων είναι το αξίωμα και η δόξα.

    4). Όσο αφορά το τελευταίο αυτό ζήτημα της ιδιοτέλειας, είναι πλέον γνωστό, ότι ο Έλληνας πάντα αποσκοπεί στο ιδιοτελές και προσωπικό συμφέρον του και όχι στο γενικό καλό. Μια δημοκρατία για να λειτουργήσει σωστά, χρειάζεται να στηρίζετε σε πολίτες όχι μόνο μορφωμένους, αλλά πεπαιδευμένους και γαλουχημένους στις αρχαίες κλασικές ―και πλέον παγκόσμιες― αξίες που θα τον απομακρύνουν από τέτοιες συμπεριφορές, ζήμιες για την πρόοδο της χώρας. Για αυτό είναι άμεση ανάγκη να προβούν αλλαγές στο εκπαιδευτικό σύστημα και η μόρφωση να έχει έναν τέτοιο προσανατολισμό ώστε να κατευθύνει τα ελληνόπουλα να ενεργούν με βάση το δημόσιο όφελος και όχι το προσωπικό. Είναι χαρακτηριστκή η σημασία της εκπαίδευσης, έτσι όπως εκφράζεται με την ρήση του Βίκτωρ Ούγκο: «όπου ανοίγει ένα σχολείο, κλείνει μια φυκακή».

    Απαιτούμε για αυτόν τον στόχο να πραγματοποιηθεί δημοψήφισμα με αντικείμενο τα επάνω αναφερόμενα.

    Με τιμή,
    Οι πολίτες

    Απάντηση
  • 11/02/2013 στο 7:41 μμ
    Σύνδεσμος

    Αν καταφέρουμε τα μισά από αυτά τότε υπάρχει ελπίδα για τα παιδιά μας.
    Ας προσπαθήσουμε όλοι μαζί να κάνουμε το λιγότερο, δηλαδή να διαδώσουμε αυτές τις ιδέες σε όσο περισσότερο κόσμο μπορούμε.

    Απάντηση
  • 12/02/2013 στο 4:11 μμ
    Σύνδεσμος

    Εύγε στο κ. Πέτρο Βουρλή.
    Ελπίδα υπάρχει αλλά μόνον αν ξεσηκωθούμε όόόόόόλοι μαζί προς την ίδια κατεύθυνση, και όχι άλλος δεξιά-αριστερά γιατί μικραίνει η συνισταμένη

    Απάντηση
  • 14/02/2013 στο 11:15 πμ
    Σύνδεσμος

    Έχεις δίκιο φίλε μου για τις θέσεις των Ανεξάρτητων Ελλήνων και της Χρυσής Αυγής, μόνο που για τη Χρυσή Αυγή, υποψιάζομαι ότι έχει σκοπό να μου αφαιρέσει το δικαίωμα της συμμετοχής στις δημοκρατικές διαδικασίες. Βέβαια, μένει να δούμε μήπως υπάρχουν κι άλλοι “κωλοτούμπες” στο πολιτικό σκηνικό. Πάντως αν δεν συμμετέχουν οι πολίτες στη Δημοκρατική διαδικασία, όποιος και να επιλεχθεί ως κυβερνήτης μπορεί να διαφθαρεί, να απειληθεί και να υποχωρήσει στα καταχθόνια σχέδια των ολιγαρχών.

    Απάντηση
  • 20/02/2013 στο 9:36 μμ
    Σύνδεσμος

    Καταπληκτικό το άρθρο του κ. Βουρλή μας δείχνει τους λόγους για τους οποίους η Ελβετία όντας στο κέντρο της Ευρώπης δεν αφομοιώθηκε από αυτήν και διατήρησε την υψηλή ποιότητα ζωής και ανάπτυξης οικονομικής και κοινωνικής. Η Ελβετία είναι μια τρανή απόδειξη ότι η Δημοκρατία γεννά κοινωνική ευμάρεια και ευδαιμονία και τα δημοψηφίσματα είναι ο απλούστερος και αποτελεσματικότερος τρόπος για Δημοκρατική διακυβέρνηση. Εδώ η σάπια πολιτική ολιγαρχία τα δαιμονοποιεί λες και είναι κάτι απίστευτα δαπανηρό και επικίνδυνο. Ιδίως για τις διεθνείς συνθήκες (ΝΑΤΟ,ΕΕ κα) που επιφέρουν περιορισμό της εθνικής κυριαρχίας και απίστευτα οικονομικά βάρη σε πολλές γενιές κάθε δημοκράτης καταλαβαίνει ότι για την επικύρωση τους από μια χώρα απαιτείται δημοψήφισμα. Είναι περίτρανη απόδειξη αυταρχισμού του Ελληνικού πολιτικού συστήματος αλλά και της Ευρ. Ένωσης ότι δεν έχουν ως προαπαιτούμενο το δημοψήφισμα για την έγκριση των διεθνών συμβάσεων και συνθηκών από τους λαούς ενώ φλυαρούν ασύστολα περί δημοκρατικών διαδικασιών και διαφάνειας.
    Η Ελλάδα εξαθλιώνεται γιατί τελεί υπό καθεστώς τυραννίας που επιδιώκει να υφαρπάξει την ιδιωτική και δημόσια περιουσία της χώρας και η ΕΕ βυθίζεται στην παρακμή και ύφεση γιατί έχουν καταργήσει τα όργανα της τη δημοκρατία και κυβερνούν αυταρχικά και τυραννικά.

    Απάντηση
  • 23/06/2013 στο 1:59 πμ
    Σύνδεσμος

    Εστω οτι καποια στιγμη προκυψει (γεννηθει) κομμα με σκοπο την αλλαγη του πολιτευματος σε δημοκρατια(οπως λεει και ο ορος αυτονοητα εκφραζεται και ασκειται αμεσα).και το κομμα αυτο αποκτησει την πλειοψηφια προτιμησεως εκ των ελληνων (προσοχη νοειται μονον εις το γενος) πολιτων. ΠΙΣΤΕΥΕΤΑΙ ΠΩΣ ΘΑ ΒΓΕΙ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΟΤΑΝ Η ΝΟΘΕΥΣΗ ΤΩΝ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΩΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΗ ΣΕ ΒΑΘΜΟ ΣΤΡΕΒΛΩΣΗΣ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΩΝ ΜΕΓΕΘΩΝ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΤΟΥ 100% καθοτι με τον τροπο που ασκειται η εκφραση της εκλογικης βουλησεως των πολιτων(μυστικη ψηφοφορια) ΕΙΝΑΙ ΑΔΥΝΑΤΗ Η ΤΕΚΜΗΡΙΩΣΗ ΤΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΒΑΘΜΟΥ ΤΑΥΤΗΣ, πχ σε ενα χωριο 200 κατοικων και οι διακοσιοι ψηφιζουν χρυση αναγεννηση παυρα ταυτα ομως το εκλογικο αποτελεσμα που βεβαιωνεται απο τους συστημικους δικαστικους λειτουργους (επιτοπες καταμετρησης) δινει στην χρυση αναγεννηση μηδενικους ψηφους, σαφως στην περιπτωση αυτη ολοι οι πολιτες του χωριου θα αντιληφθουν οτι διαπραχθηκε εσχατη νοθευση παρα ταυτα ομως διναται να το αποδειξουν οταν κανενα ψηφοδελτιο δεν φερει στοιχεια αναγνωριστικα του ασκουντος? προς τον λογο αυτο με βαση το υπαρχον εκλογικο συστημα αν σε καποιο ψηφοδελτιο περα σταυρους υπαρχει και οποιαδηποτε αλλη αναγραφη (σιμαδι ‘η λεξη) που το καθιστα αναγνωρισημο απο τον ασκοντα λαμβανεται ως ακυρη ψηφος(καθοτι η διαδικασια εκλογικη προτιμη γινεται εμφανης αρα και ελενξιμη). ΑΝ ομως το εκλογικο δικαιωμα το ασκουσαμε με ενυπογραφη υπευθυνη δηλωση βουλησης την οποια ανα πασα στιγμη ο οποιοσβηποτε θα μπορουσε να προστρεξει και να βεβαιωσει την πραγματικη υποσταση της εφοσον θα τηρουνται αυτουσιες σε αρχεια κρατους θα δυναται κανεις να νοθευσει το εκλογικο αποτεσμα του λαου?

    Απάντηση
  • 23/06/2013 στο 2:09 πμ
    Σύνδεσμος

    Αρα προτεινω στους κυριους του εν λογω blog που σκεφτονται ανοιχτομυαλα να μην παραβλεψουν την παραμετρο της απολυτης(εσχατης) νοθευσης των αποτελεσματων απο τον κυβερνον συστημα διαφθορας οταν οι φορεις καταμετρησης των αποτελεσματων (δικαστικοι λειτουργοι) ειναι 100% ελεγχομενοι εξ αυτου και κομματι αυτου. και σας καλω αν εχετε πραγματικα αρχιδια να συνταξετε και υποδειγματα υπευθυνων δηλωσεων δουλησεως πολιτη για ενασκηση εμφανους εκλογικης προτιμησεως. Ομοια και για αλλα θεματα.

    Απάντηση
  • 06/01/2015 στο 9:16 μμ
    Σύνδεσμος

    πολυ σωστα. Βλ τις εκπομπές μου από το dailymotion.fr/Nicolas Kaloy
    OI ΟΙ ΑΣΘΕΝΕΙΕΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΚΑΙ Η ΠΟΛΤΚΗ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΙΣ/
    Πάντως απαραίτητη ποϋπόθεσις είαι η ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ ΣΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ ΚΑΙ Η ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΩΣ ΠΡΤΕΥΟΝΤΟΣ ΤΟΥ ΜΑΘΗΜΑΤΟΣ ΤΗς ΑΓΩΓΗΣ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΟΥ από την Α δγημοτικού μέχρι τελευταία Λυκείου’
    Dr Nicolas Kaloy-Καλογερόπουλος Ph.D.
    Geneva

    Απάντηση

Γράψτε απάντηση στο Βασίλειος Στάμου Ακύρωση απάντησης

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

96  ⁄  24  =