Final-Logo-ColourΘΕΣΕΙΣ της Πρωτοβουλίας προς ΔΗΜΟΣΙΑ ΔΙΑΒΟΥΛΕΥΣΗ

NeoSyntagma.net, 27 Ιουλίου 2012

 

Άμεση επιδίωξή μας είναι να επεξεργαστούμε έναν «Οδικό Χάρτη προς το Νέο Σύνταγμα», εκείνον δηλαδή τον τρόπο ή εκείνες τις διαδικασίες μέσω των οποίων θα επιτευχθεί ο στρατηγικός μας στόχος (η σύγκληση της Λαϊκής Συντακτικής Εθνοσυνέλευσης και η θέσπιση του Νέου Συντάγματος σύμφωνα με τους έξι άξονες της Διακήρυξης). 

Με τις παρακάτω θέσεις επιχειρούμε μια πρώτη απάντηση στο θέμα αυτό του «Οδικού Χάρτη», όχι υπό την έννοια ενός πλήρους σχεδίου που να ξεκινά από σήμερα και να περιγράφει λεπτομερώς την πορεία μέχρι τη θέσπιση του Νέου Συντάγματος, αλλά υπό την έννοια των πρώτων σημαντικών βημάτων που μπορούμε να κάνουμε εμείς ως Πρωτοβουλία προς αυτή την κατεύθυνση. Από και πέρα αφήνουμε ανοικτή την επεξεργασία των επομένων βημάτων, όταν εμείς θα είμαστε πιο ώριμοι και όταν θα έχει ξεδιπλωθεί σαφέστερα η λαϊκή δυναμική.

Σημειώνουμε επίσης πως τα βήματα που αποφασίζουμε, εξαρτώνται από τις γενικότερες πολιτικές εξελίξεις, σε σχέση με τις οποίες διακρίνουμε δύο βασικά ενδεχόμενα-σενάρια:

Α’ σενάριο:  τα πολιτικά πράγματα εξελίσσονται λίγο ως πολύ ως έχουν σήμερα, χωρίς ριζικές ανατροπές.

Β’ σενάριο:  ξαφνικές και ριζικές ανατροπές, με κύριο στοιχείο την επάνοδο του λαϊκού παράγοντα   στο πολιτικό προσκήνιο (μεγάλες κινητοποιήσεις, ακόμα και εξέγερση).

Α’ ΣΕΝΑΡΙΟ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΕΞΕΛΙΞΕΩΝ

Όσο τα πράγματα εξελίσσονται λίγο ως πολύ ως έχουν σήμερα, η Πρωτοβουλία μας θα κινηθεί σε δύο παράλληλα επίπεδα, με εκ πρώτης όψεως αντιθετικούς αλλά κατ’ ουσίαν συμπληρωματικούς στόχους: (α) κεντρικό-πολιτικό επίπεδο, και (β) τοπικό-κοινωνικό επίπεδο.

Α. Κεντρικό-πολιτικό επίπεδο

Στο επίπεδο αυτό πολιτικός στόχος μας είναι η άσκηση έντονης λαϊκής πίεσης στο πολιτικό σύστημα ώστε να αναγκαστεί να επιτρέψει τη Ριζική Συνταγματική Αλλαγή (σε αντίθεση με την επιδίωξη του πολιτικού συστήματος για μια «διορθωτική» αναθεώρηση του Συντάγματος σε μια πιο αυταρχική κατεύθυνση). Αυτό βέβαια σημαίνει, είτε δημοκρατική ανατροπή του πολιτικού συστήματος, είτε έμμεση αυτοπαραίτησή του (το δεύτερο θεωρούμε πολύ δύσκολο, χωρίς να αποκλείεται εντελώς, ίσως σε περίπτωση ολοκληρωτικής πολιτικοκοινωνικής κατάρρευσης).

Κεντρική πολιτική καμπάνια – Αιτήματα αιχμής:

(i) Η Προεδρία της Βουλής ν’ ανοίξει επισήμως σε δημόσια διαβούλευση το θέμα της συνταγματικής αναθεώρησης, μέσω της ιστοσελίδας της και όχι μόνο,

(ii) Να προβεί η Βουλή σε αναθεώρηση του άρθρου 110 και ίσως κι άλλων άρθρων.

[Σημ. Με το ισχύον άρθρο 110, μόνον η Βουλή έχει το δικαίωμα αναθεώρησης άρθρων του Συντάγματος, μέσω μιας μακράς διαδικασίας στην οποία δεν συμμετέχει το εκλογικό σώμα.]

Πρέπει να προηγηθεί η από εμάς διατύπωση συγκεκριμένης πρότασης για το άρθρο 110 (με πρόβλεψη για λαϊκή συντακτική εθνοσυνέλευση) και ίσως επιπλέον άλλων προτάσεων (π.χ. για δημοψηφίσματα με λαϊκή πρωτοβουλία, για κατάργηση ασυλίας υπουργών).

Κεντρική καμπάνια για Νέο Σύνταγμα:

Διάκριση εξουσιών = Προεδρική δημοκρατία, Αυτοδιοίκηση, Η σημασία των έξι αξόνων.

Διμέτωπη επιχειρηματολογία: Όχι στο ισχύον Σύνταγμα, Όχι σ’ ένα ακόμα πιο συγκεντρωτικό και αυταρχικό Σύνταγμα.

Πρακτικές ενέργειες:

Διεθνείς επαφές (π.χ. με την Ισλανδέζα ακτιβίστρια που θα προσκαλέσουμε, κλπ)

Διοργάνωση κεντρικών εκδηλώσεων

Προσέγγιση και επαφές μας με «προσωπικότητες»

Αρθογραφία στα ΜΜΕ, έκδοση Δελτίων Τύπου.

Διαβούλευση μέσω διαδικτύου για το Νέο Σύνταγμα:

Όχι μόνον κατ’ άρθρον, αλλά και συνολικά πάνω στους έξι άξονες.

[Σημ.  Ανάλογα με τους πολιτικούς συσχετισμούς και το ποιός έχει τον έλεγχο της διαδικασίας, η αλλαγή του Συντάγματος μόνον μέσω της αναθεώρησης του άρθρου 110, μπορεί να εξελιχθεί είτε πολύ αργά, είτε πολύ γρήγορα. Το αργό σενάριο σημαίνει ότι το Σύνταγμα μπορεί να αλλάξει από το 2018 και μετά. Σύμφωνα με το σύντομο σενάριο (λόγω ισχυρής λαϊκής πίεσης) η αλλαγή μπορεί να γίνει εντός του 2013 ή 2014. Κατά τη λεπτομερή επανεξέταση της απόφασής μας πρέπει να διερευνήσουμε όλες τις εναλλακτικές δυνατότητες.]

Β. Τοπικό-κοινωνικό επίπεδο

Στο επίπεδο αυτό πολιτικός στόχος μας είναι:

Η ευαισθητοποίηση-κινητοποίηση του λαού γύρω από το στόχο της Ριζικής Συνταγμ. Αλλαγής,

Η θεσμική-οργανωτική προετοιμασία για περαιτέρω κλιμάκωση σε άτυπη Λαϊκή Συντακτική Εθνοσυνέλευση αν κριθεί σκόπιμο, ως εξής:

(i) Διοργάνωση άτυπου δημοψηφίσματος στους έξι άξονες (kατ’ ουσίαν πρόκειται για ιδιότυπη καμπάνια δημοσκόπησης).

(ii) Διαμόρφωση ειδικού ερωτηματολογίου. Ψηφοφορία μέσω διαδικτύου, είτε από τον καθένα με δική του ευθύνη, είτε  με συμπλήρωση του ερωτηματολογίου με τη βοήθεια στελεχών της πρωτοβουλίας.

(iii) Συγκρότηση κεντρικής επιτροπής δημοψηφίσματος. Διαμόρφωση επικοινωνιακής πολιτικής. Αντιμετώπιση νομικών, οργανωτικών και τεχνικών ζητημάτων. Τεχνικο-οργανωτική υποδομή. Πιθανή συνεργασία με εταιρείες δημοσκοπήσεων.

(iv) Συγκρότηση τοπικών επιτροπών δημοψηφίσματος. Πρακτικές ενέργειες σε τοπικό επίπεδο: περίπτερα σε πλατείες, συμπλήρωση ερωτηματολογίου πόρτα-πόρτα. λοιπές τοπικές εκδηλώσεις. Ξεκινάμε με πιλοτική διοργάνωση σε δυο-τρεις πόλεις.

(v) Επικοινωνιακή προβολή μέσω διαδικτύου, Αρθογραφία-media.

[Σημ. Η παραπάνω διαδικασία άτυπου δημοψηφίσματος δεν ταυτίζεται με τη Λαϊκή Συντακτική Εθνοσυνέλευση. Είναι όμως πιθανή η κλιμάκωση αυτής της διαδικασίας σε κάτι τέτοιο, ανάλογα με τη δυναμική που εν τω μεταξύ θα έχει αναπτυχθεί.]

Β’  ΣΕΝΑΡΙΟ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΕΞΕΛΙΞΕΩΝ

Αυτό είναι κατ’ ουσίαν το «Σχέδιο Β» σε περίπτωση έκτακτων καταστάσεων (εάν ξεσπάσουν ταραχές, λαϊκή εξέγερση κλπ). Στην περίπτωση αυτή:

-> σε κεντρικό-πολιτικό επίπεδο, θα πρέπει να υπάρχει ένα σχέδιο πιο ριζοσπαστικού τρόπου αλλαγής, π.χ. έκτακτη επεξεργασία σχεδίου Συντάγματος, άμεσο δημοψήφισμα με ταχεία συγκρότηση Λαϊκής Συντακτική Εθνοσυνέλευσης.

-> σε τοπικό-κοινωνικό επίπεδο, θα πρέπει να επιταχυνθούν οι διαδικασίες δημόσιας διαβούλευσης και μετατροπής της διαδικασίας του άτυπου (δημοσκοπικού) δημοψηφίσματος σε οιονεί Λαϊκή Συντακτική Εθνοσυνέλευση μέσα από μια επαναστατική διαδικασία εναλλακτικής θέσμισης. Στην περίπτωση αυτή πέρα από τις διαδικασίες διαβούλευσης και ψηφοφορίας μέσω διαδικτύου θα πρέπει να προβλέπεται η οργανωτική συγκρότηση ζωντανών τοπικών και περιφερειακών λαϊκών Συνελεύσεων, καθώς και μιας οιονεί εθνικής Λαϊκής Συντακτικής Εθνοσυνέλευσης. [Σημ. Το παραπάνω Σχέδιο Β΄ χρειάζεται λεπτομερέστερη επεξεργασία.]

ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΕΣ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ

Για την υλοποίηση των παραπάνω υπονοείται το άνοιγμα της Πρωτοβουλίας σε πολύ περισσότερο κόσμο. Συνεπάγεται επομένως και την ύπαρξη ενός δημοκρατικού και αποτελεσματικού οργανωτικού σχήματος στο οποίο να μπορεί ο κόσμος αυτός να ενταχθεί. Η διαβούλευση που θα γίνει με όλους τους φίλους της Πρωτοβουλίας για την επεξεργασία νέου οργανωτικού σχήματος, θα λάβει υπ’ όψιν της τους στόχους και προτεραιότητες δράσης της παρούσας απόφασης.

NeoSyntagma.net, 27 Ιουλίου 2012

Βήματα στον δρόμο για το Νέο Σύνταγμα

7 σχόλια στο Βήματα στον δρόμο για το Νέο Σύνταγμα

  • 28/07/2012 στο 5:28 πμ
    Σύνδεσμος

    Και συμπληρώνω, αφού προσυπογράψω την πρόσκληση προς την ακτιβίστρια της Ισλανδία, και αφού τονίσω πως εκεί ο πρώην πρωθυπουργός ΔΙΚΑΣΤΗΚΕ, τα εξής:Αλλαγή του εκλογικού νόμου με καθιέρωση απλής αναλογικής!

    Κατάργηση βουλευτικής ασυλίας και ευθύνης υπουργών!

    Συνταγματική καθιέρωση επιτροπής ελέγχου του προϋπολογισμού και του χρέους, από πολιτικούς (εννοώ επιστήμονες), οικονομικούς και κοινωνικούς επιστήμονες, ανά εξάμηνο!

    Θέματα που αφορούν την εθνική κυριαρχία,άμυνα και ασφάλεια, καθώς και την οικονομική πολιτική, να περνούν πρώτα από δημοψήφισμα!

    Οι αποφάσεις της Συντακτικής Λαϊκής Συνέλευσης σε μείζονα ζητήματα να είναι δεσμευτικές!

    Απάντηση
  • 29/07/2012 στο 7:50 μμ
    Σύνδεσμος

    Οδικός χάρτης για το νέο σύνταγμα: ανάλυση και πρόταση

    Αυτή η πρωτοβουλία αναγνώρισε έγκαιρα ότι αλλαγή του πολιτικού συστήματος μπορεί να επέλθει μόνο με ένα νέο σύνταγμα, βασισμένο στις αρχές της λαϊκής κυριαρχίας, της πολιτικής ισότητας, της διάκρισης των εξουσιών, του αυστηρού οικονομικού ελέγχου κομμάτων και ΜΜΕ. Βασικός στόχος της πρωτοβουλίας είναι το νέο σύνταγμα να προέλθει από τη βάση, το λαό, μέσω μίας συντακτικής εθνοσυνέλευσης. Σε αυτό το θέμα, τη σύσταση της εθνοσυνέλευσης, προηγήθηκε μία εποικοδομητική συζήτηση στην ιστοσελίδα

    http://www.facebook.com/groups/neosyntagma/permalink/496130483734224/

    Αφορμή στάθηκαν πρόσφατες εξελίξεις στην Ισλανδία, όπου αποφασίστηκε η σύνταξη νέου συντάγματος με τη βοήθεια 25 εκλεγμένων «απλών πολιτών», οι οποίοι άνοιξαν τη διαδικασία μέσω διαδικτύου, και στο τέλος αυτής συνέταξαν ένα σύνταγμα που τέθηκε στην κρίση των Ισλανδών μέσω δημοψηφίσματος:

    http://singularityhub.com/2011/08/03/25-ordinary-citizens-write-icelands-new-constitution-with-help-from-social-media/

    Η διαδικασία αυτή παρουσιάστηκε ως παραδειγματική, παρόλο που η τελική πρόσέλευση των πολιτών στο δημοψήφισμα ήταν μάλλον απογοητευτική: η συμμετοχή ήταν μόνο 35.95%! Τι έφταιξε;

    Κατά τη γνώμη μου η ίδια η διαδικασία της εκλογής κάποιων αντιπροσώπων που θα συντάξουν το σύνταγμα, δεν παρέχει επιπλέον νομιμοποίηση από το υπάρχων σύστημα. Επομένως γιατί να ασχοληθεί ο κόσμος με μία επιπλέον ετερόνομη διαδικασία (διαδικασία δηλαδή στην οποία άλλοι αποφασίζουν για εμάς); Στην Ισλανδία για παράδειγμα, πρακτικά οι 25 δεν ήταν και τόσο «απλοί» πολίτες: σύμφωνα με το άρθρο, ήταν κυρίως δικηγόροι, πολιτικοί επιστήμονες, δημοσιογράφοι κ.α. Μία σύνθεση που θυμίζει έντονα το Ελληνικό κοινοβούλιο, στην καλύτερη περίπτωση μία ομάδα «προσωπικοτήτων». Για μένα, αυτό και μόνο το γεγονός συνέβαλε στην αμφλεγόμενη επιτυχία της προσπάθειας.

    Γιατί αν κρίνουμε εξ αρχής ότι μόνο μία κατηγορία ανθρώπων, και δη “άνθρωποι κύρους” είναι ικανοί (και επομένως έχουν πλήρη πολιτικά δικαιώματα για) να λάβουν μέρος σε μία συντακτική εθνοσυνέλευση, το αποτέλεσμα της οποίας θα δεσμεύει όλους τους πολίτες, τότε ουσιαστικά δεν νομιμοποιούμε την προσπάθειά μας περισσότερο από το υπάρχων σύστημα. Κατά τη γνώμη μου, μία “εθνοσυνέλευση” για να έχει τη νομιμοποίηση που χρειάζεται για να αλλάξει άρδην τα πράγματα, πρέπει να αποτελεί ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα του «έθνους», αυτών δηλαδή που θα κληθούν να εφαρμόσουν το Σύνταγμα. Και δεν γνωρίζω άλλη μέθοδο πλην της κλήρωσης που να εξασφαλίζει την αντιπροσωπευτικότητα αυτή, και που να υπογραμίζει με τόσο κατηγορηματικό τρόπο την ισότητα των πολιτικών δικαιωμάτων των πολιτών.

    Αλλά ας επιμείνω στα επιχειρήματα της άλλης άποψης.

    Επιχείρημα πρώτο: Σύνταγμα από τους πολίτες.

    Οι Ισλανδοί αποφάσισαν να μην αναθέσουν την σύνταξη του σχεδίου στην Βουλή, αλλά να εκλέξουν 25 πολίτες, οι οποίοι συνέταξαν το σχέδιο και το έθεσαν σε δημόσια διαβούλευση. Τα 25 μέλη δεν ήταν απαραίτητα νομικοί, αλλά πρόσωπα με αυξημένο κύρος ώστε να είναι σε θέση να διαδραματίσουν τον ρόλο τους.

    Απάντηση: Το πιο πάνω επιχείρημα είναι βούτυρο στο ψωμί του πολιτικού συστήματος. Ουσιαστικά ζητάμε να υποκαταστήσουμε τη υπάρχουσα διαδικασία των εκλογών, όπου πήραν μέρος πάνω από 6 εκατομμύρια έλληνες και εξέλεξαν τους κομματικούς υποψηφίους που είναι τώρα βουλευτές, με μία άλλη. Ακόμα κι αν τονίσουμε τον ειδικό χαρακτήρα των νέων εκλογών, και καταλήξουμε σε αυτές, τι πραγματικά θα κερδίσουμε ως πολίτες; Δεν θα προτείνουν τα υπάρχοντα κόμματα τους δικούς τους υποψηφίους; Δεν θα τους υποστηρίξουν με όλο το βάρος και την οικονομική επιφάνεια των κομματικών τους μηχανισμών και των ΜΜΕ; Δεν θα είναι οι εν λόγω υποψήφιοι υπόχρεοι πάλι στην κομματική ιεραρχία; Γιατί λοιπόν ως πολίτες να υποστηρίξουμε κάτι τέτοιο;

    Επιχείρημα δεύτερο: Δημόσια διαβούλευση και ισηγορία.

    Στο παράδειγμα της Ισλανδίας, οι 25 κατέθεσαν το προσχέδιό τους προς διαβούλευση στο διαδίκτυο. Κατόπιν λαμβάνοντας υπόψη την διαβούλευση τροποποίησαν το κείμενο, το παρέδωσαν στην βουλή και ακολούθησε δημοψήφισμα. Στο διαδίκτυο, ο καθένας έχει το δικαίωμα να συμμετέχει με την ίδια βαρύτητα, υλοποιώντας την αρχή της ισηγορίας. Αρχή που επισφραγίζεται με το δημοψήφισμα.

    Απάντηση: Ακόμα και η πιο πάνω διαδικασία, η οποία θα διασφάλιζε μεγαλύτερη συμμετοχή στη σύνταξη του Συντάγματος από την υπάρχουσα, δεν αποτελεί κάτι διαφορετικό από τη «δημόσια διαβούλευση» που εισήγαγε ο Γ. Παπανδρέου στην ψήφιση πολλών νόμων. Διαδικασία που έγινε γνωστή ως «opengov». Αν και η πρόταση ηχεί όμορφα, και παραπέμπει στην άμεση ηλεκτρονική δημοκρατία που παρουσιάζεται ως το Άγιο Δισκοπότηρο της μετα-δημοκρατίας, υπάρχουν αρκετά σοβαρά αντεπιχειρήματα για το πόσο δημοκρατική μπορεί να είναι αυτή η διαδικασία στην πράξη.
    Το πρώτο έχει να κάνει με τη χρήση του διαδικτύου στην Ελλάδα. Σύμφωνα με στοιχεία του περασμένου Δεκεμβρίου από το internet world stats, χρήστες του internet ειναι 5,043,550 Ελληνες, δηλαδή το 46.9% του συνολικού πληθυσμού, που ειναι το δεύτερο χειρότερο ποσοστό στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Αν είναι να αποκλείσουμε πάνω από τον μισό πληθυσμό που έχει πολιτικά δικαιώματα, θα μπορούσαμε απλά να επαναφέρουμε περιορισμούς στο φύλο, την καταγωγή ή την οικονομική επιφάνεια.
    Ακόμα όμως κι αν δεχθούμε ότι το ποσοστό αυτό είναι ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα του συνόλου των πολιτών (που δεν είναι), πόσοι από αυτούς τους χρήστες πιστεύετε ότι θα συμμετέχουν ενεργά στη διαδικασία; Ένα ωραίο παράδειγμα αναρτήθηκε πρόσφατα στην ιστοσελίδα της πρωτοβουλίας στο facebook. Η προτίμηση των χρηστών στη σελίδα της κ. Παπαχρήστου, της αθλήτριας που αποκλείστηκε από την ελληνική ολυμπιακή αποστολή λόγω δηλώσεών της στο twitter, είναι 100 φορές μεγαλύτερη από το σύνολο των φίλων της πρωτοβουλίας. Ο κόσμος φαίνεται να έχει άλλες προτεραιότητες. Ακόμα όμως κι αν εκατονταπλασιάσουμε τη συμμετοχή του κόσμου στη σύνταξη του Συντάγματος με τις δραστηριότητές μας (ένας αρκετά φιλόδοξος στόχος), το σύνολο των χρηστών θα είναι της τάξης των μερικών εκατοντάδων χιλιάδων. Ένα τεράστιο νούμερο για διαβούλευση, ένα μικρό νούμερο σε σχέση με τον πληθυσμό.
    Ένας από τους αφορισμούς που ακούγονται συχνά απέναντι σε αυτό το φαινόμενο είναι ότι όσοι δεν ενδιαφέρονται για τα κοινά και ιδιωτεύουν (οι idiots), δεν δικαιούνται να μιλούν για έλλειμα δημοκρατίας. Το γεγονός ότι αυτοί οι άνθρωποι που βάζουν την οικογένεια, τα παιδιά τους, την καθημερινή τους επιβίωση σε μεγαλύτερη προτεραιότητα από την πολιτική είναι η συντρηπτική πλειοψηφία του πληθυσμού, φαίνεται να μπαίνει σε δεύτερη μοίρα. Ξεχνάμε ότι το ίδιο αυτό επιχείρημα χρησιμοποιεί και το πολιτικό σύστημα, το οποίο με τα φοιτητικά και συνδικαλιστικά του παρακλάδια καταφέρνει πολύ εύκολα να χειραγωγεί αμεσο-δημοκρατικούς θεσμούς όπως οι φοιτητικές συνελεύσεις και τα συνδικάτα.
    Τέλος, μια και είπα για χειραγώγηση, φαίνεται ότι ο βαθμός εμπιστοσύνης στα ηλεκτρονικά μέσα και την πληροφορική ως εργαλείων δημοκρατίας, είναι αντιστρόφως ανάλογος με τον βαθμό εμβάθυνσης σε αυτά: άνθρωποι που έχουν την πληροφορική ως επαγγελματική ενασχόληση, δεν θα εμπιστεύονταν ποτέ τη χρήση αυτών των μέσων για δημοκρατικές διαδικασίες. Κι αυτό γιατί γνωρίζουν πόσο εύκολα μπορεί κανείς να διαστρεβλώσει τα αποτελέσματα των διαδικασιών αυτών με τα ηλεκτρονικά μέσα.

    Επιχείρημα τρίτο: Ικανότητα.

    Η ομάδα σύνταξης του προσχεδίου πρέπει να αποτελείται από ανθρώπους με συγκεριμένες ιδιότητες και ικανότητες ώστε να είναι σε θέση να χειριστούν την δύσκολη αποστολή τους, να συντάξουν ένα σοβαρό κείμενο σχεδίου συντάγματος και να λάβουν υπόψη την δημόσια διαβούλευση. Αυτό δεν μπορεί να επιτευχθεί το ίδιο αξιόπιστα εάν τα μέλη αυτά είναι τυχαία. Ειδικά στην σημερινή εποχή θα πρέπει να παραδεχθούμε ότι ελάχιστος αριθμός πολιτών είναι ικανός να συντάξει άρτιο νομικό κείμενο όπως είναι το σύνταγμα.

    Απάντηση: Το πολιτικό σύστημα θα μπορούσε να εμπλουτίσει τα παραπάνω με κάποια επιχειρήματα που πάνε πίσω ως τον Πλάτωνα. Αν θέλεις να φτιάξεις ένα πλοίο, θα βασιστείς σε ναυπηγό, όχι σε κάποιον τυχαίο. Αν θέλεις να κάνεις εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς, θα εμπιστευθείς έναν χειρούργο, όχι κάποιον τυχαίο. Άρα γιατί να μην εμπιστευτείς τον νόμο σε ένα νομικό (ή σε έναν επαγγελματία πολιτικό ακούω να φωνάζει ο Λοβέρδος);
    Ο Αριστοτέλης θα απαντούσε: ο κριτής για ένα γεύμα είναι οι συνδαιτημόνες, όχι ο μάγειρας. Συμπληρώνω: το πλοίο θα το φτιάξουμε μεν με τη βοήθεια ενός ναυπηγού, αλλά εμείς θα διαλέξουμε τι πλοίο θα είναι. Αν θα είναι πλοίο αναψυχής, επιβατηγό ή πολεμικό. Πριν το φτιάξει ο ναυπηγός. Αν περιμένουμε να κρίνουμε μετά, θα μας μείνει ό,τι αυτός μας δώσει. Έτσι και με το σύνταγμα. Οι πολίτες θα χρειαστούν τη βοήθεια νομικών, αλλά οι ίδιοι θα ορίσουν το περιεχόμενο. Κι όταν λέμε οι πολίτες, λέμε όλοι οι πολίτες (Όταν λέμε όλοι, ενοούμε όλοι). Όχι μόνο αυτοί που είναι ενεργά μέλη της πρωτοβουλίας, ή έστω οι ενεργοί χρήστες του διαδικτύου. Θα εξηγήσω στην πρόταση πως είναι δυνατό να γίνει αυτό ανάμεσα σε 10 εκατομμύρια πολίτες.
    Στο πιο πάνω πενιχρό επιχείρημα, να προσθέσω δύο ισχυρότερα από την ιστοσελίδα στο facebook. Ο κ. Γιάννης Λουκέρης για παράδειγμα με διορθώνει (παραφράζω χωρίς την άδειά του): ο ανώτατος νόμος της χώρας, το Σύνταγμα, περιγράφει τον τρόπο με τον οποίο θέλουμε να ζούμε στην κοινωνία μας. Είναι τόσο σημαντικός όσο και ο αέρας που αναπνέουμε. Όπως λοιπόν κανείς δεν νομιμοποιείται να μας πει πως θα αναπνέουμε, έτσι κανείς δεν είναι καταλληλότερος να μας υποδείξει πως θα ζούμε, εκτός από εμάς τους ίδιους (… πλοία και %@&@$(#*!). Ένα δεύτερο ισχυρότατο επιχείρημα βασίζεται στην άτοπο απαγωγή, και το διάβασα από τον κ. Κωνσταντίνο Λάλα: «δεν ειναι αραγε αξιοπεριεργο πως σε μια χωρα με πολιτικους τοσους καταξιωμενους δικηγορους και συταγματολογους, να εχουμε ενα τοσο σοβαρο ελλειμμα δημοκρατιας? Αραγε για την αναθεωρηση ή τη δημιουργια ενος συνταγματος αρτιου, θα κανουμε το λαθος και παλι να επαναπαυτουμε σε νομικους, σε επαιοντες, σε φωστηρες?»

    Συνοψίζοντας τα παραπάνω, αν παραδεχθούμε ότι απαιτούνται ειδικές ικανότητες για τη συγγραφή του Συντάγματος, αφαιρούμε και πάλι κάθε νομιμοποίηση από την πρωτοβουλία μας. Υπάρχουν ήδη στη Βουλή διακεκριμένοι επιστήμονες όπως οι κ.κ. Βενιζέλος, Λοβέρδος, Παυλόπουλος, και άλλοι «άνθρωποι κύρους» να κάνουν τη δουλειά. Τι παραπάνω έχουν οι νομικοί της πρωτοβουλίας, εκτός από την δική μας εμπιστοσύνη; Και ποια παραπάνω νομιμοποίηση δίνει η δική μας εμπιστοσύνη, σε σχέση με την εμπιστοσύνη που έδωσαν οι πολίτες στους πιο πάνω κυρίους της Βουλής μέσω των εκλογών; Αν παραδεχθούμε τη νομιμότητα της ετερόνομης διαδικασίας της λήψης αποφάσεων μέσω κατάλληλων εκπροσώπων, δεν έχουμε κανένα νομικό επιχείρημα για τη δημιουργία «συντακτικής εθνοσυνέλευσης», γιατί αυτή δεν θα προσθέτει τίποτα στο παρών σύστημα της Βουλής και του «opengov».

    Πρόταση: Οδικός χάρτης προς τη σύνταξη νέου Συντάγματος: όταν λέμε όλοι, ενοούμε όλοι.

    Η πρότασή μου βασίζεται στο επιχείρημα ότι μία «Συντακτική Εθνοσυνέλευση» που θα ορίσει τον τρόπο που θα οργανώσουμε την πολιτεία μας, θα πρέπει να αποτελείται από όλους τους έλληνες που έχουν πολιτικά δικαιώματα. Γιατί το κείμενο αυτό θα δεσμεύει όλους τους έλληνες πολίτες. Επειδή είναι αδύνατο να συμπεριλάβουμε στη διαδικασία 10 εκατομμύρια πολίτες, θα πρέπει να βασιστούμε σε ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα αυτών. Ο μόνος τρόπος για να εξασφαλίσουμε την αντιπροσωπευτικότητα του δείγματος και να υπογραμμίσουμε την ισότητα των πολιτικών δικαιωμάτων είναι η κλήρωση. Η κλήρωση χρησιμοποιείται ήδη σε πολλά μέρη του κόσμου για την νομιμοποίηση κρίσιμων πολιτικών αποφάσεων (βλ. http://www.klirosi.org). Με άλλα λόγια, οι πολίτες ήδη κρίνονται ικανοί να πάρουν αποφάσεις για το μέλλον τους. Γιατί όχι και για τον τρόπο που θα οργανώσουν την πολιτεία τους;
    Η πιο κάτω πρόταση για έναν οδικό χάρτη προς την σύνταξη ενός συντάγματος από τους πολίτες, βασίζεται στην ιδέα της «διαβουλευτικής δημοσκόπησης» (deliberative polling) του Πανεπιστημίου του Stanford, μία γενική περιγραφή της οποίας μπορείτε να δείτε εδώ:

    http://cdd.stanford.edu/polls/docs/flyers/deliberative-polling-flyer-gr.pdf

    Αν προσαρμόσουμε μία τέτοια προσέγγιση στη σύσταση και λειτουργία της «Συντακτικής Εθνοσυνέλευσης», θα μπορούσαμε να φανταστούμε τα πιο κάτω βήματα.

    Βήμα πρώτο.
    Βασιζόμενοι στους εκλογικούς καταλόγους διαλέγουμε με κλήρωση 600 έλληνες πολίτες. Ο αριθμός αυτός είναι ίσος με τον αριθμό των βουλευτών, επί δύο. Αυτό γίνεται έτσι ώστε η σύνθεση των κληρωτών να έχει τόσο γεωγραφικά όσο και πληθυσμιακά κριτήρια, όπως και η σύνθεση της βουλής. Αν σας φαίνονται πολλοί, θα μπορούσαμε να καλέσουμε 412, όσοι και ο μέγιστος αριθμός υποψηφίων που μπορεί να κατεβάσει ένα κόμμα (με κατανομή λίγο πιο ευνοϊκή για την περιφέρεια).

    Βήμα δεύτερο.
    Μία επιτροπή «ανθρώπων κύρους» (είπαμε χρειάζονται κι αυτοί) όπως πανεπιστημιακοί, πολιτικοί επιστήμονες, κ.α. συνθέτουν μια επιστολή που προσκαλεί προσωπικά κάθε έναν από τους παραπάνω κληρωτούς στη διαδικασία της Συντακτικής Εθνοσυνέλευσης. Χρησιμοποιώντας το κύρος των ανθρώπων της επιτροπής, εξηγώντας την κρισιμότητα του σκοπού, και τη δημοκρατικότητα της διαδικασίας, διασφαλίζουμε ότι ένα μεγάλο μέρος των κληρωτών θα δεχθούν να συμμετέχουν. Σε προηγούμενο παράδειγμα τέτοιας διαδικασίας (βλ. το πείραμα της Καλιφόρνια) 412 από τους 453 κληρωθέντες απάντησαν καταφατικά.

    Βήμα τρίτο.
    Ενημερώνουμε τους κληρωτούς με αποστολή ηλεκτρονικού ή/και έγγραφου υλικού. Εδώ η πρωτοβουλία μπορεί να διαδραματίσει σημαντικό ρόλο για τη σωστή ενημέρωση την Συντακτικής Εθνοσυνέλευσης και των επιλογων που αυτή μπορεί να έχει, με αναφορά στα συστήματα άλλων χωρών, και με ένα σύνολο ιδεών που έχουν προταθεί μέσω διαδικτύου.

    Βήμα τέταρτο.
    Προσκαλούμε τους κληρωτούς σε ένα ξενοδοχείο για δύο εδβομάδες. Το διάστημα δεν πρέπει να είναι μεγάλο για να διασφαλίσουμε μεγαλύτερη συμμετοχή. Τα έξοδα της διαμονής θα πρέπει να επιβαρρύνουν την πρωτοβουλία, όχι τους κληρωτούς. Για την ελαχιστοποίηση των εξόδων θα μπορούσαμε να ψάξουμε για ένα ξενοδοχείο που κλείνει τον χειμώνα, με έναν ιδιοκτήτη που να μπορέσει να το ανοίξει για δύο εδβομάδες με ελάχιστο κέρδος, και με την προοπτική το ξενοδοχείο του να αποκτήσει τεράστια δημοσιότητα σε όλον τον κόσμο, λόγω της πρωτοβουλίας.

    Βήμα πέμπτο.
    Οι κληρωτοί χωρίζονται σε ομάδες εργασίας, και συζητούν διάφορες ενότητες του συντάγματος (συνεπικουρούμενοι κάποιων συντονιστών)

    Βήμα έκτο.
    Προσκαλούνται εκπρόσωποι κομμάτων, επιστήμονες, φιλόσοφοι, νομικοί για να παρουσιάσουν τις ιδέες τους στην ολομέλεια των κληρωτών, και να μπορούν να δεχθούν ερωτήσεις από αυτούς.

    Το πέμπτο και έκτο βήμα μπορεί να επαναληφθούν περισσότερες της μίας φοράς.

    Βήμα έβδομο.
    Η ολομέλεια αποφασίζει και συντάσει το τελικό κείμενο (ίσως με τη βοήθεια νομικών, π.χ. αριστούχων νομικών σχολών).

    Βήμα όγδοο.
    Με τις υγείες μας. Το αποτέλεσμα της προσπάθειας δημοσιοποιείται. Σε αυτή τη φάση η νομιμοποίηση της προσπάθειας θα είναι τέτοια που θα αποτελέσει σοβαρό μοχλό πίεσης προς το πολιτικό σύστημα, αλλά και κινητοποίησης του κόσμου για να τεθεί σε δημοψήφισμα.

    Απάντηση
    • 07/08/2012 στο 9:22 μμ
      Σύνδεσμος

      Αντώνη, η πρότασή σου με βρίσκει σύμφωνο. Θα μπορούσε να γίνει και έτσι. Η κλήρωση στο συγκεκριμένο ζήτημα μπορεί να εφαρμοστεί με τον τρόπο που αναφέρεις, αλλά (παρ’ όλο το κόστος) πιστεύω πως πρέπει να είναι μεγαλύτερος ο αριθμός. Πρέπει κατ’ εμέ αυτό να γίνει ανά περιφέρεια. Δηλαδή σε κάθε περιφέρεια να οργανωθεί μια τέτοια προσπάθεια. 412, 600, 1000 είναι λίγοι. 300 από κάθε περιφέρεια είναι πολύ καλύτερα. Η διαδικασία μπορεί να οργανωθεί ώστε οι 2 εβδομάδες (νομίζω ότι μάλλον για 1 μήνα+ θα έπρεπε να συζητάμε αλλά αυτά είναι λεπτομέρειες προς το παρόν) κάθε περιφέρειας να μην συμπίπτουν με άλλης και οι κληρωτοί να μπορούν να ενημερώνονται για τις εργασίες κάθε περιφερειακής συντακτικής εθνοσυνέλευσης. Η διαδικασία θα κρατούσε περίπου έναν χρόνο, που είναι ικανοποιητικό μέγεθος τόσο για την ποιότητα όσο και για την ταχύτητα που απαιτείται.

      Απάντηση
  • 31/07/2012 στο 8:58 μμ
    Σύνδεσμος

    Μιά άποψη για το πώς θα αναθεωρηθεί ριζικά το υπάρχον Σύνταγμα χωρίς τη δημιουργία Συντακτικής Εθνοσυνέλευσης περιγράφεται στην πρόταση για αντικατάσταση του άρθρου 110 του υπάρχοντος Συντάγματος:
    http://dimosiadiavoulefsi.wordpress.com/2012/03/20/%ce%b1%cf%81%ce%b8%cf%81%ce%bf-110-%ce%b1%ce%bd%ce%b1%ce%b8%ce%b5%cf%8e%cf%81%ce%b7%cf%83%ce%b7-%cf%84%ce%bf%cf%85-%cf%83%cf%85%ce%bd%cf%84%ce%ac%ce%b3%ce%bc%ce%b1%cf%84%ce%bf%cf%82/#comment-573

    Απάντηση
  • 04/08/2012 στο 10:11 πμ
    Σύνδεσμος

    -Προεδρικη Δημ/τια, με εκλογη απο τον λαο μεχρι δυο τετραετιες. Βουλευτες 120, οι 100 θα εκλεγονται απο τον λαο, οι 20 με κληρωση με ηλικια απο 60 ετων εως70. Χωριςπρονομια και ασυλια, με μισθο τον μεσο ενος δημοσιου υπ/λου. Μονο για δυο τετραετιες και το κυριο εργο να νομοθετουν. Υπουργοι θα ειναι εξωκοινοβουλευτικοι. Συμμετοχη του πολιτη στους προς ψηφιση νομους μεσω της ιστοσελιδας της βουλης καθως με Δημοψηφισματα τοσο Πανελλαδικα και τοπικα ακυρωση των νομων.

    Απάντηση
  • 07/08/2012 στο 9:04 μμ
    Σύνδεσμος

    Πρώτη σημαντική παρατήρηση.

    Η πρωτοβουλία θα πρέπει να έχει μια καλή πρόταση για το τι εστί Συντακτική Εθνοσυνέλευση και για το πώς θα πραγματοποιηθεί. Σε συνομιλία με τον κ. Β. Ζούκο κατέστη σαφές, στο μυαλό μου τουλάχιστον, ότι δεν είναι ένα απλό πράγμα η πραγματοποίηση. Η πρότασή του για μή πραγματοποίηση δεν με βρίσκει σύμφωνο τόσο για φιλοσοφικούς, όσο και για πρακτικούς λόγους. Υποστηρίζω ένθερμα την πρότασή του για το 110 και πώς πρέπει να αναθεωρηθεί, αλλά θα ήθελα οι προτάσεις που θα ψηφιστούν με αυτόν τον τρόπο να έχουν προέλθει από Συντακτική Εθνοσυνέλευση είτε γενική είτε τοπικές.

    Ως προς το Α’ Σενάριο.

    Κατά τη γνώμη μου είναι στρατηγικό λάθος η προσπάθεια να παίξουμε με το υπάρχον πολιτικό σύστημα και τα υπάρχοντα πολιτικά κόμματα. ΚΑΝΕΝΑ από αυτά δεν επιθυμεί πραγματική αλλαγή και αυτό φαίνεται από τις κινήσεις όλων ανεξαρτήτως. Μπαίνοντας λοιπόν στην διαδικασία αυτή θα πολτοποιηθούμε κυριολεκτικά από αντιπάλους πολύ ισχυρότερους (ακόμα και το ξοφλημένο ΠΑΣΟΚ έχει 250000 μέλη), αδίστακτους και διαθέτοντες πρόσβαση σε ΜΜΕ και κοινή γνώμη την οποία ούτε που ονειρευόμαστε. Μπορούν να κάψουν την προσπάθειά μας πολύ εύκολα, και θα το κάνουν παίρνοντας μια ακόμα αναθεώρηση παρωδία και βγάζοντάς μας στην αναμονή για ακόμα 5 χρόνια.

    Η όποια διαβούλευση απ’ όπου κι αν προέρχεται από το πολιτικό σύστημα θα είναι της πλάκας. Ας μην είμαστε αιθεροβάμονες. Ποιά προεδρία της δημοκρατίας; Μα τι λέμε; Άντε και ανοίγει site για διαβούλευση. Και μπαίνει κάθε πικραμένος και γράφει ότι νομίζει. Πραγματικά πιστεύουμε πως θα ληφθούν αυτά υπ’ όψη; Απλώς θα βγουν και θα πούν: σας ακούσαμε και αποφασίσαμε … τα δικά μας.

    Αυτή η κίνηση δεν έχει απολύτως καμία ισχύ. Δεν τους υποχρεώνει σε ΤΙΠΟΤΑ απολύτως.

    Πιστεύω πραγματικά πως χρειάζεται ενημέρωση στους απλούς πολίτες και δεν είμαστε σε θέση μόνοι μας να το πράξουμε αυτό. Επαναφέρω την πρότασή μου για συμφωνία με όσες περισσότερες κινήσεις και οργανώσεις γίνεται με ένα αρχικά στόχο: Την αποδοχή ότι χρειαζόμαστε νέο σύνταγμα. Πρέπει να έρθουμε σε επαφή με όλους. Όσο σοβαροί ή όσο αστείοι και αν είναι. Αν συμφωνήσουμε σε αυτό θα μπορούμε να οργανώσουμε ομιλίες και εκδηλώσεις σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα πιθανώς σε όλη την Ελλάδα.

    Είμαι βέβαιος ότι το υπάρχον πολιτικό σύστημα θα προσπαθήσει τα πράγματα να συνεχίσουν ως έχουν. Δεν μπορούμε και δεν πρέπει να πάμε με τα νερά τους. Πρέπει πάση θυσία να ανατραπεί αυτή η “γαλήνια” πορεία προς την καταστροφή. Γνωρίζουμε πολύ καλά πως ο μόνος ριζικά αποτελεσματικός τρόπος, χωρίς να μεσολαβήσει χάος, είναι η πλήρης αλλαγή του καταστατικού χάρτη της χώρας.

    Ως προς το σενάριο Β.

    Μέσα στο πιθανό χάος που θα προκύψει πρέπει να μπορούμε να πείσουμε τους πολίτες για την αναγκαιότητα της αλλαγής του πολιτειακού συστήματος. Χρειάζεται ένα κείμενο, ένας μπούσουλας, που να παίρνει τον πολίτη από το χεράκι και με απλά επιχειρήματα να του εξηγεί τα δεινά του παρόντος πολιτειακού συστήματος και να τον προτρέπει να πάρει μέρος στην συζήτηση και στην διαμόρφωση του ΔΙΚΟΥ ΤΟΥ κράτους. Δυστυχώς ο μέσος Έλληνας δεν τα σκέφτεται αυτά, αλλά χωρίς αυτόν να αποφασίζει θα δημιουργηθεί ένα σύστημα ανάλογο του σημερινού: αποκομμένο από τις πλατιές μάζες του κόσμου, ακατάληπτο από τον μέσο πολίτη, ξένο προς αυτόν και τελικά ανεφάρμοστο.

    θα καταθέσω όσο πιο σύντομα μπορώ την πρότασή μου για ένα τέτοιο κείμενο.

    Απάντηση

Γράψτε απάντηση στο Βασίλης Α. Ζοῦκος Ακύρωση απάντησης

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

87  −  83  =